De dynolhaan

Ze zat in peuterklas. Kan ook de eerste kleuterklas geweest zijn.

Elke dag opnieuw hoorden we het versje van de dynolhaan.

Klonk heel exotisch. Magisch ook.

Het dier sprak tot de verbeelding.

Tot het heen-en-weer-schriftje in haar schooltas zat.

“Dinsdag zie ik een dynolhaan” werd plots

“Dinsdag zie ik een dino gaan”.

Voor ons is die dinsdag toch stiekem

de dag van de dynolhaan gebleven.

Ik moest eraan denken terwijl ik Rijmpjes en versjes uit de oude en de nieuwe doos las. Dit naslagwerkje werd in jubileumeditie gegoten, samengesteld door S. Albramsz en Han G. Hoekstra. Voor de oude rijmpjes verzorgde Bert Bouman de illustraties, de nieuwe versjes werden door Fiep Westendorp in de verf gezet.

De oude versjes waren voor mij pure nostalgie. Sommige kon ik in mijn hoofd zelfs nog meezingen of opzeggen. Van de ‘nieuwe versjes’ moet ik eerlijk bekennen dat geen enkele een belletje deed rinkelen. Wat niet wegneemt dat er mooie verhaaltjes tussen zaten. Die ‘nieuwe’ versjes werden door Han G. Hoekstra geschreven en samengezocht in 1952, terwijl de oude al in 1910 verzameld werden. Misschien grepen mijn eigen juffen uit de kleuterklas zelf ook terug op hun klassiekers en zijn daarom alleen deze blijven hangen. En die dynolhaan was in 1952 waarschijnlijk nog niet ontdekt.

Het blijft een leuk boek voor wie de oude en heel oude rijmpjes af en toe eens opnieuw wil lezen. De retro illustraties van Bert Bouman lijken zelf uit de oude doos te komen. Fiep Westendorp gooit mij onherroepelijk terug in mijn eigen kindertijd en de boeken van Annie M.G. Schmidt.

Rijmpjes en versjes uit de oude en nieuwe doos | S. Albramsz en Han G. Hoekstra (samenst.) en Bert Bouman en Fiep Westendorp (ill.) | Uitg. Meulenhoff (2020) | 195 pg.

Voor wie er geen idee van heeft over welke dynolhaan ik het heb, hier is hij:

Met dank aan uitgeverij Meulenhoff voor het recensie-exemplaar.