Mimic – Daniel Cole

Van sommige auteurs weet je op voorhand al dat een boek goed zal zijn. Of dat hoop je althans. Ik had daarom hoge verwachtingen van Mimic van Daniel Cole. Zijn Ragdoll-trilogie staat bij mijn thrillerfavorieten. (De recensie van De wolven kan je hier trouwens nog eens nalezen.) Ik verklap het al maar meteen: mijn verwachtingen werden volledig ingelost.

1989. Inspecteur Benjamin Chambers wordt naar een Londens park geroepen om een bijzonder lijk te aanschouwen: bovenop een sokkel staat een doodgevroren man in de pose van een beroemd kunstwerk. Even later volgt een tweede gelijkaardige moord. Net als de bal goed aan het rollen gaat, gebeuren een aantal spectaculaire dingen die de zaak uiteindelijk laten doodbloeden.

Zeven jaar later is rechercheur Jordan Marhall gebeten om de zaak alsnog op te lossen. Ze heeft nieuw bewijs kunnen verzamelen en overtuigt Chambers en zijn voormalige partner Winter om de zaak te heropenen. Daarmee schudden ze de moordenaar opnieuw wakker en die doet er alles aan om zijn ‘kunstverzameling’ af te werken.

Net zoals in Ragdoll is de uitwerking van de moorden zowel origineel als gruwelijk. Wie niet zoveel van beeldhouwkunst afweet, hoeft echter niet te panikeren. Van elk uitgebeeld kunstwerk staat een mooie illustratie in het boek. Het kunstige thema wordt trouwens in de hele lay-out doorgetrokken.

Wat het boek zo bijzonder maakt, zijn opnieuw de personages. Stuk voor stuk hebben ze hun specifieke karaktertrekken en die worden heel subtiel getekend. Benjamin Chambers is een doorwinterde rechercheur met het hart op de juiste plaats, maar met een neiging tot destructief gedrag. Adam Winter is het klungelige, maar ambitieuze groentje. Zijn personage zorgt voor de nodige humor. Aspirant-rechercheur Jordan Marshall tot slot is een vastberaden taaie tante die iedereen bij de les houdt. Ook zij heeft echter haar rugzak en maakt haar een boeiend personage. De combinatie van deze drie karakters werkt wonderwel en je zou haast spijt hebben dat dit een standalone is.

De dader is snel gekend, maar het is precies het spel dat hij met de politie speelt, dat ervoor zorgt dat je blijft doorlezen. Wie wint en wat moeten ze daarvoor verliezen? Cole strooit met verrassingen voor de lezer, waardoor dit nooit een doorsnee politiethriller wordt.

De humor, de spanning en de korte hoofdstukken zorgen voor een razend leestempo. Zelf ben ik niet zo’n snelle lezer, maar als je een boek niet meer kan wegleggen, dan zorgen de nachtelijke uurtjes er wel voor dat het snel uitgelezen is. Ik kijk nu al uit naar een volgende meesterwerk van deze thrillerkunstenaar.

Mimic | Daniel Cole | Uitgeverij Luitingh-Sijthoff (2021) | 349 pg. | Vert. uit het Engels door Roelof Posthuma

Met dank aan de uitgeverij voor het recensie-exemplaar.