boek&babbel

Ik heb gesmuld van Ragdoll. Vond het een thriller pur sang. Zijn opvolger, Marionet, vond ik nóg beter. De personages waren nog beter uitgewerkt en er zat zo mogelijk nog meer spanning in het verhaal. Twee aanraders dus voor wie van bloedstollende thrillers houdt. Daniel Cole sluit zijn trilogie af met De wolven. Je kan je inbeelden dat ik heel benieuwd was naar dit sluitstuk.

Om terug te komen op die bloedstollende thrillers: dat valt wel even tegen in De wolven. Het verhaal is heel anders qua opzet. Rechercheur William ‘Wolf’ Fawkes, die we in Marionet hebben moeten missen, is terug. Reden daarvoor is de schijnbare zelfmoord van zijn goede vriend en mentor Finley Shaw. Wolf is er namelijk van overtuigd dat de zelfmoord in scène gezet. Samen met zijn collega’s Baxter en Edmunds probeert hij eerst de leiding ervan te overtuigen dat er een geurtje zit aan de dood van Shaw, om uiteindelijk een moordonderzoek te kunnen starten. Tussendoor moet Wolf ook nog eens afrekenen met Interne Zaken, die zijn aandeel in de Ragdoll-moorden onderzoekt en stuit hij op corruptie binnen het korps.

Waar de vorige twee delen het vooral moesten hebben van bloeddorstige moordenaars en wilde achtervolgingen, is de spanning in De wolven vooral te zoeken in de onderlinge relaties tussen de personages. De sfeer is helemaal anders. In De wolven worden de hoofdpersonages tot op het bot ontleed. In het begin is het dan ook even graven in het geheugen om de onderlinge relaties tussen Wolf, Baxter en Edmunds weer helder te krijgen. Die worden echter al snel duidelijk. Door te graven in het verleden van Finley Shaw, leer je ook deze man, die in de vorige delen eerder als een nevenpersonage fungeerde, beter kennen. Helemaal anders dus, minder actie en een heel ander soort spanning.

Vond ik De wolven even goed als de vorige twee delen? Eerlijk gezegd niet. Als ik een top drie zou moeten opstellen, dan stond deze onderaan. Ondanks de voortdurende onderlinge, misschien zelfs wel psychologische spanning, vond ik dit boek iets te voorspelbaar. Ik had al heel snel een vermoeden wie de dader was, zelfs nog voor Cole het antwoord bijna in mijn gezicht gooide. Dat neemt niet weg dat ik ook dit boek weer in één dag uitgelezen heb. Ik snap zelf niet goed hoe Cole daarin slaagt. Zijn eenvoudige schrijfstijl, de korte hoofdstukken en het voortdurende wisselen van vertelperspectief zorgen ervoor dat je blijft lezen, pagina na pagina, hoofdstuk na hoofdstuk… tot het plotseling na middernacht is en je de laatste bladzijde omslaat.

Voor wie Ragdoll en Marionet niet gelezen heeft, zou ik aanraden dat alsnog te doen. Het is niet voor niets een trilogie. De draadjes die in de vorige boeken bleven hangen, worden nu mooi aan elkaar gebreid. Bovendien wordt er in De wolven vaak verwezen naar de vorige delen. Er komen personages in voor die je niet zo goed zal kunnen thuisbrengen als je Marionet niet gelezen hebt. Zelfs ik heb even overwogen om eerst Ragdoll nog eens opnieuw te lezen, want die zat nog het minst fris in mijn geheugen.

Hoewel ik De wolven dus het minste van de drie delen vond, vind ik de trilogie echt top! En ze staat zo mooi in de boekenkast.

De wolven | Daniel Cole |Uitg. Luitingh-Sijthoff (2019) | 346 pg. | Vert. uit het Engels door Josee Koning en Rob Oostenrijk

Met dank aan LS Amsterdam voor het recensie-exemplaar.