Steentje

Hey ma

Vier jaar al kan ik dit alleen nog in gedachten tegen je zeggen.
En geloof me: ik zeg het nog heel vaak. Nu meer dan ooit.
Want weet je, ik schrijf een boek over jou.

Elk woord dat ik schrijf, brengt me weer dichter bij je.
Ik wou dat ik kon zeggen dat mijn woorden je weer tot leven wekken.
Als dat zou kunnen, dan schreef ik dag en nacht.

Helaas moet ik het doen met mijn herinneringen,
de goede en de kwade.
Je wil niet weten hoe vaak ik mezelf er nog op betrap dat ik denk:
dat ga ik eens moeten vragen.
Ik kan het antwoord alleen nog zoeken in mijn hoofd
en in de verhalen van de Busbietjes.

Het is waar: de ruwste randen van het verdriet slijten langzaam af.
Wat overblijft, is een gepolijste steen.
Een steentje in je schoen
dat de hele dag zijn aanwezigheid laat voelen.
Als je een beetje met je tenen wiebelt,
gaat het eventjes ergens zitten waar je het bijna vergeet.
Om dan bij de volgende stap weer keihard toe te slaan.

Ik denk dat ik vandaag maar blootsvoets loop.