Stormwaarschuwing (Doggerland 2) – Maria Adolfsson

Veel lezen heeft niet altijd voordelen. Ik betrap mezelf erop dat ik achteraf moeilijk onthoud hoe een boek precies in elkaar zat. Voor deze bespreking van Stormwaarschuwing van Maria Adolfsson heb ik eerst mijn recensie van Misleiding eens opnieuw gelezen. Tijdens het lezen kwam wel stukje voor stukje de inhoud terug, maar ik wist niet meer precies wat ik erover geschreven had. Achteraf gezien blijk ik een goede voorspeller geweest te zijn.

Voor wie het ook niet meer goed weet

Stormwaarschuwing is het tweede deel in de serie Doggerland. De plaats zelf is ontsproten aan de fantasie van de auteur en doet mij nog altijd een beetje denken aan het Fjalbacka van Camilla Läckberg. Aan het begin van dit tweede deel is Karen Eiken Hornby nog in ziekteverlof. Door de feestdagen en een hardnekkige griepepidemie komt het korps echter handen tekort en ze wordt opgeroepen om een verdacht overlijden te onderzoeken op het eiland Noorö. Karen ziet het als een goed excuus om de feestdagen te ontglippen en heeft bovendien familie van haar vader op het eiland. Het onderzoek vlot aanvankelijk niet, maar als er een tweede moord gepleegd wordt, komt alles in een stroomversnelling terecht. Karen vreest dat haar familie wel eens iets met de moorden te maken zou kunnen hebben.

Prettig weerzien

Vooral aan het begin van het verhaal is het een ware reünie met de personages uit het eerste deel. Als je – net als ik – een kort leesgeheugen hebt, is het toch wel eventjes uitvissen wie nu ook alweer wie is. Gelukkig verklapt Maria Adolfsson niet hoe de personages in de reeks terechtgekomen zijn, waardoor je dus niet per se eerst Misleiding opnieuw moet gaan lezen. In het eerste deel werden de personages, en vooral Karen, soms een beetje gekunsteld aan de lezer voorgesteld. Die plichtplegingen laat de auteur nu gelukkig achterwege, waardoor ze net meer karakter krijgen. Het verleden dat Karen nog altijd plaagt komt nu wel op de juiste momenten op de proppen en vormt een meerwaarde om haar als vrouw neer te zetten. Ook andere personages komen levensechter over.

Twee verhaallijnen

Ook nu weer kiest Adolfsson voor een dubbele verhaallijn. Naast de moorden op Noorö is er ook het verhaal van Aylin, die door haar man mishandeld wordt. Deze verhaallijn wordt heel geleidelijk opgebouwd en lang is het niet echt duidelijk of ze iets met het andere verhaal te maken heeft. Ik vind het wel een sterke verhaallijn, die meer psychologische spanning in zich heeft en de aandacht even wegneemt van het detectiveverhaal. Eigenlijk dient ze vooral om de vrienden en kennissenkring van Karen beter te leren kennen en om – zoals ik al zei – de personages beter te schetsen.

De omgeving als personage      

Het klinkt raar, maar eigenlijk zou je Doggerland als een extra personage kunnen meerekenen. Het landschap spreekt tot de verbeelding en de typische sfeer van kleine, desolate gemeenschappen komt ook nu weer tot leven. De barre winter die alles bemoeilijkt, de veerboot die onontbeerlijk is om ergens te geraken, de wantrouw tegenover buitenstaanders, het harde vissersleven, de kracht van familiebanden… het leeft allemaal in Doggerland. De sfeer maakt het verhaal en Maria Adolfsson is een crack in het opwekken ervan.

Mijn voorspelling is dus uitgekomen: Maria Adolfsson is uitgegroeid tot een echte verteller, die sfeer weet te scheppen, een goed verhaal in elkaar kan steken en echte personages weet neer te zetten. Ik kan alleen maar hopen dat ze op dit elan verdergaat.

Stormwaarschuwing (Doggerland 2) | Maria Adolfsson | Uitg. Luitingh-Sijthoff (2020) | 397 pg. | Vert. uit het Zweeds door Elina van der Heijden

Bekijk dit boek op bol.com

of steun je favoriete boekhandel en #kooplokaal.

Met dank aan uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het recensie-exemplaar.