Voor iemand die vroeger op school niet zo hoog opliep met het vak aardrijkskunde, ben ik toch behoorlijk gehecht aan aardrijkskundige kaarten. Als een boek zich afspeelt op een plek die ik niet of nauwelijks ken, doe ik twee dingen: ik zoek de locatie op een kaart en ik ga op zoek naar afbeeldingen. Op die manier krijgt het verhaal in mijn hoofd nog meer vorm.
Nu moet ik toegeven dat dit voor Misleiding, het eerste deel in de nieuwe Zweedse serie Doggerland, niet zo vanzelfsprekend was. Enig speurwerk bracht aan het licht dat de Zweedse auteur Maria Adolfsson de plaats gewoon zelf op de kaart heeft gezet. Ze baseerde zich voor het fictieve Doggerland echter wel op een bestaande locatie, die je een beetje als het Atlantis van het Hoge Noorden zou kunnen beschouwen. Er is zelfs een volledige website aan de fictieve vakantiebestemming gewijd.
De setting is perfect. Een onherbergzaam kustplaatsje, de ochtend na Oistra, een lokaal feest waarbij de drank rijkelijk vloeit. Niet allen wordt politie-inspecteur Karen Eiken Hornby in een hotelbed wakker naast haar chef. Een halve dag later wordt ze geconfronteerd met de brute moord op diens ex-vrouw. Bovendien krijgt ze de leiding over het onderzoek naar die moord. Dat onderzoek vordert maar traag. De enige die een beetje als getuige kunnen doorgaan zijn een dementerende buurman en een zwerver. Van haar team en haar overste hoeft ze ook niet op veel sympathie te rekenen. Toch bijt ze zich vast in de achtergrond van het slachtoffer.
Dit brengt ons bij een tweede verhaallijn, die af en toe de kop opsteekt. Een veertigtal jaar eerder woonden enkele ‘hippies’ in een collectief. Susanne Smeed is een nakomeling van een van de bewoners van dit collectief. Oorspronkelijk wordt het verhaal van dit collectief in afzonderlijke hoofdstukken, vanuit een ander perspectief verteld. Tot het heel geleidelijk het hoofdverhaal binnensluipt.
Zoals de meeste vrouwen die het in een thrillerreeks tot rechercheur schoppen, heeft ook Karen Eiken Hornby een rugzak. Dat merk je als lezer al heel snel in het verhaal. Af en toe wordt er een tipje van de sluier gelicht. Toch overheerst dit verleden haar verhaal niet. Waar andere personages in andere thrillerseries door dit verleden getekend worden en het hele verhaal er psychologisch van doordrenkt is, had ik hier eerder het gevoel dat dit niet zo goed geproportioneerd was. De gebeurtenis legt wel een sluier over het verhaal, maar er schort iets aan de betekenis ervan voor de uitdieping van het hoofdpersonage.
Maria Adolfsson doet nochtans hard haar best om haar personages body te geven. Het tempo wordt hierdoor een beetje uit het verhaal gehaald. Het valt op dat dit het eerste deel van een serie is en dat Adolfsson met deze personages wil verdergaan. Misschien had ze er dan beter voor geopteerd om hen met mondjesmaat aan de lezer te serveren. Nu worden allerlei feitjes aangehaald, die de personages wel lijken te typeren, maar ze daarom nog niet per se een diepere uitwerking geven. Ik ben ervan overtuigd dat ze in de volgende delen een evenwicht zal vinden tussen verhaal en karakters.
Eens de eerste helft voorbij, komt er eindelijk schot in de zaak. De plot begint vorm te krijgen en de spanning wordt opgedreven. Plotseling lijkt alles in een stroomversnelling te komen. De gebeurtenissen volgen elkaar in steeds sneller tempo op en de ontknoping lost alle verwachtingen toch nog in.
Mij deed Doggerland, zeker in het begin, denken aan Ijsprinses van Camilla Läckberg. Ik las alleen nog maar dit debuut van haar en had de indruk dat ze nog een beetje moest rijpen, maar wel veel potentieel had. Ik denk dat dit, gezien haar grote succes ondertussen, wel aardig gelukt zal zijn. Voor Maria Adolfsson voorspel ik eigenlijk een beetje hetzelfde.
Misleiding (Doggerland 1) | Maria Adolfsson | Uitgeverij Luitingh-Sijthoff (2019) | 445 pg. | Vert. uit het Zweeds door Elina van der Heijden
boek&babbel 
3 gedachten over “Misleiding (Doggerland 1) – Maria Adolfsson”