Omdat ik jaren met jongeren gewerkt heb en zelf drie tienerdochters in huis heb, blijf ik graag op de hoogte van wat er uitkomt voor de jeugd. Het achterplat van Bloedlink van Lena de Coninck trok meteen mijn aandacht: een meisje van zestien, dat de zelfmoord van haar vader aan het verwerken is, wordt verliefd op een jongen die aids heeft.
Voor ik het verhaal begon te lezen, had ik hoge verwachtingen. Een rouwproces en het bespreekbaar maken van hiv zijn boeiende thema’s. Helaas blijft het daar niet bij. Het lijkt wel alsof Lena De Coninck alle problemen waarmee jongeren mogelijks te maken kunnen hebben in één boek heeft willen persen. Daardoor boeten die thema’s aan diepgang in. De fragmenten in het ziekenhuis zijn erg puur en doorleefd. De stukken die zich dan tussen Mira en haar vriendinnen afspelen, zijn soms overbodig en werpen je in een heel andere sfeer.
Ik heb zelf een dochter van zestien. Misschien komt het doordat wij in een West-Vlaams dorp wonen en niet in een grote stad of misschien ben ik ouderwets, maar ik kan me moeilijk verplaatsen in de jongeren die geschetst worden. Ik kan me niet voorstellen dat mijn dochter en haar vriendinnen elke dag zouden uitgaan, dronken worden en seks hebben. Ook het taaltje dat de jongeren gebruiken lijkt niet op de jongerentaal die ik dagelijks hoor. Vooral het vele Engels stoorde me. Nogmaals: misschien hangt dat af van streek tot streek, maar voor mij was het eerder bevreemdend dan herkenbaar.
Als je echter louter naar het verhaal van Mira en Alex kijkt, dan heeft Lena De Coninck iets heel moois geschreven. Mira wordt langs alle kanten met de dood geconfronteerd. Haar vader pleegde zelfmoord en in het ziekenhuis sluit ze vriendschap met enkele terminaal zieke kinderen. Als ze Alex leert kennen en te weten komt dat hij seropositief is, twijfelt ze dan ook of ze dit er nog wel bij kan. Ook Alex twijfelt of hij Mira wel moet meesleuren in deze maalstroom van emoties. De verliefdheid laat zich echter niet dwingen en wat de twee in die korte tijd opbouwen is mooi. De verwarring van de twee is mede door de schrijfstijl heel sterk te voelen.
Misschien was het verhaal meer tot zijn recht gekomen als de auteur haar hoofdpersonages in een andere setting geplaatst had. Je merkt aan alles dat dit eigenlijk het verhaal is dat ze wil vertellen. Het zijn ook tekstueel de sterkste stukken. Minder personages en minder verhaallijnen zouden van Bloedlink een boek gemaakt hebben waar ik onvoorwaardelijk van genoten had.
Bloedlink | Lena De Coninck | Uitg. Clavis (2019) | 199 pg.
Bekijk dit boek op bol.comMet dank aan uitgeverij Clavis voor het recensie-exemplaar.
boek&babbel 