Vorige week kwam Karin Slaughter in Brussel haar nieuwste boek, Laatste weduwe, voorstellen. Twee jaar geleden koos ze nog voor Antwerpen. Tijd voor een throwback.
22 juni 2017. The Queen of Crime zou naar Antwerpen komen om Goede dochter voor te stellen. Toen de uitnodiging van Standaard Boekhandel in mijn mailbox verscheen, twijfelde ik eindeloos of ik wel zou gaan. Ik zou er alleen naartoe moeten. Ik zou naar Antwerpen moeten rijden. Het was midden in de examens… Maar aan de andere kant: het was wel Karin Slaughter! Toen ik zeker wist dat ik op tijd zou kunnen vertrekken, schreef ik me uiteindelijk in.
De presentatie begon om acht uur. Om vijf uur vertrekken was dus ruim gerekend om er op tijd te geraken. Dacht ik. Dat was helaas buiten de donderdagavondspits gerekend. Bij de eerste opstopping had ik er nog de moed in. Eventjes stilstaan en dan zou ik de verloren tijd wel weer inhalen. Voorbij Gent leek dat ook even te lukken. Tot ik – nog ver vóór Antwerpen – helemaal vast kwam te zitten. De vermoedelijke aankomsttijd op mijn gps bleef maar opschuiven. Ik begon het al lichtjes warm te krijgen.
Tergend traag naderde ik de Singel. Als het een beetje meezat, zou ik het nog net halen. Moest die auto voor mij nu echt het laatste vrije plekje op de parking inpikken? Dan maar op zoek naar een vrije parkeerplaats. Het klamme zweet brak mij al uit bij de gedachte dat ik de stad in zou moeten rijden. Gelukkig vond ik nog een gaatje vlak om de hoek. Spurtje naar de ingang. Spurtje door het theater naar de zaal. Om daar… voor een gesloten deur te staan.
Ja, zo stond het inderdaad op de kaarten: eens de deuren gesloten, kunnen ze alleen van binnenuit geopend worden zolang de voorstelling bezig is. Het jonge knaapje dat aan de deur de wacht hield, vertelde mij precies hetzelfde. Hij zag de ontreddering in mijn ogen en leek echt wel medelijden te hebben. Alleen kwam ik er niet verder mee. Dicht is dicht. “Achteraf komt ze wel naar buiten om te signeren”, probeerde hij me te troosten.
Er zat dus niets anders op dan het boek ter plekke te kopen, mij in de cafetaria te installeren en het al half uit te lezen tot de signeersessie zou beginnen. Ik raakte zo in de ban van het verhaal, dat ik pas laat doorhad dat de deuren al geopend waren. Toen ik de cafetaria uit kwam, stond er al een ellenlange rij aan te schuiven. Terwijl ik toch echt wel helemaal vooraan had moeten staan.
Maar die handtekening en die foto had ik uiteindelijk wél mee naar huis.
boek&babbel 