Een verre plek vlakbij – Hayley Long

Vandaag, 4 september, verschijnt bij HarperCollins Young Adult het wondermooie Een verre plek vlakbij van Hayley Long. Het lijkt erop dat ik dit schooljaar een klas derdes heb waarin zich een paar fervente lezers schuilhouden. Ideaal moment dus om dit gloednieuwe boek in de kijker te zetten.

Ik start dit keer niet met een fragment uit het boek, maar met een muziekfragment: The Nearest Faraway Place van The Beach Boys. De titel van het boek is namelijk aan deze song ontleend. Ik moet eerlijk bekennen dat ik The Beach Boys enkel kende van Kokomo (wie herinnert zich de cocktail shakende Tom Cruise niet?), Good Vibrations, Surfin’ USA en andere vrolijke deuntjes. The Nearest Faraway Place is net het tegenovergestelde: een intimistisch instrumentaal nummer dat perfect past bij de sfeer van het boek. Dat is ook niet zo verwonderlijk, aangezien het een met het ander verweven is.

 “Mijn broer Griff en ik hebben onze hele jeugd uit een koffer geleefd. We waren baby’s in Londen, peuters in München, kleuters in Shanghai en in Barcelona werden we wat groter.”

En als ze dan eindelijk hun stek lijken te vinden in New York, komen de ouders van Dylan (15) en Griff (13) om in een tragisch verkeersongeluk. Opnieuw moeten de jongens verhuizen, dit keer naar Wales, naar een dorpje dat geen groter contrast kan vormen met de wereldsteden waar ze tot dan toe geleefd hebben.

Dylan voelt zich als oudste van de twee verantwoordelijk voor zijn jongere broer. Terwijl hij het zelf heel moeilijk vindt om alles een plaats te geven, maakt hij zich steeds meer zorgen om Griff. Die lijkt heel moeilijk om te kunnen met het verlies en sluit zich meer en meer van alles en iedereen af. Dat doet Dylan op zijn eigen manier eigenlijk ook. Als hij het even niet meer aankan, dwaalt hij af naar een verre plek vlakbij. Dat zijn – soms kleine – herinneringen, die toch een diepe indruk op hem nagelaten hebben en die hem helpen tijdens zijn rouwproces.

Het boek is tegelijk hartverscheurend en hartverwarmend. Wat de broers meemaken is verschrikkelijk. Hoe Dylan zich over zijn broertje ontfermt, terwijl hij zelf met zoveel verdriet zit, laat geen lezer onberoerd.

Hayley Long had ervoor kunnen kiezen een echte tranentrekker te schrijven. Dat deed ze echter niet. Dylan en Griff zijn niet alleen jongens die van de ene op de ander dag wees worden, het zijn ook pubers die op steeds weer een nieuwe school hun weg moeten vinden, die voor het eerst verliefd worden, die kussende ouders klef vinden en die niet staan te springen om bij twee ‘oudjes’ te gaan wonen in een godvergeten gat in Wales. Die anekdotes maken de personages niet alleen echter, ze zorgen er ook voor dat het zware thema van het boek verteerbaar blijft.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Dylan. Dat maakt dat jongeren zich nog gemakkelijker in het verhaal kunnen inleven. De taal komt eenvoudig over, maar er is duidelijk over nagedacht. Dat zie je niet alleen in kleine ingrepen zoals herhalingen, maar ook in de vorm waarin de tekst gegoten wordt. Je zou op bepaalde momenten bijna van een versvorm spreken.

Ik heb dit boek met heel veel plezier gelezen. De plot zit knap in elkaar. Hoe verder het verhaal vordert, hoe minder luchtig het wordt en hoe meer het naar de keel grijpt. Toch is het, zoals ik al zei, niet allemaal kommer en kwel. Dat maakt het net zo’n mooi boek. Om nu eens echt in clichés te spreken: je leest het met een lach en een traan. En dát, samen met de krachtige karaktertekening van de personages, maakt het tot een sterk boek.

En wat die Beach Boys daar nu mee te maken hebben? Een recensent moet ook niet alles verklappen natuurlijk.

Een verre plek vlakbij | Hayley Long | HarperCollins (2018)| 288 pg. | vertaald uit het Engels door Angelique Verheijen

Met dank aan HarperCollins voor het recensie-exemplaar.