De binnenste cirkel – David Hewson

Hier heb ik zó hard naar uitgekeken! En dus moest al de rest wijken voor De binnenste cirkel van David Hewson.

Na een afwezigheid van vijf jaar en een tussenstop in Kopenhagen (The Killing) en Amsterdam (inspecteur Pieter Vos), keert Hewson eindelijk terug naar de Romeinse questura, waar Nic Costa deel van uitmaakt. Alleen bevindt het team zich deze keer niet in Rome, maar in Calabrië en dan wel helemaal in de tenen van Italië. Daar is Nic undercover gegaan om te integreren in de ‘Ndrangheta, de georganiseerde misdaad van die streek.

Wie de boeken rond Nic Costa kent, merkt het misschien al: dit is geen standaard Costa-verhaal. Om te beginnen wordt de geschiedenis van Rome verruild voor die van het zuiden van Italië. Een nieuwe invalshoek dus. Je merkt dat Hewson zich ook nu weer goed ingewerkt heeft. Zowel de geschiedenis als de woeste natuur weet hij op een voortreffelijke manier te omschrijven. Elk hoofdstuk start met een fragment uit Calabrese vertellingen, een fictief boek dat de geschiedenis en mythologie van de regio vertelt. Een boek van David Hewson geeft altijd zin om op reis te gaan. Je zet meteen een nieuwe bestemming op je ‘wil-ik-bezoeken’-lijstje. Alleen vind ik persoonlijk dat De binnenste cirkel een beetje te veel op een reisgids gaat lijken. Dezelfde toeristische weetjes worden net iets te vaak herhaald.

In de loop van zijn carrière, en zeker met de komst van The Killing, lijkt politiek een steeds grotere plaats in zijn boeken in te nemen. Ook in de Romeinse boeken slopen de politieke intriges al binnen, maar in De binnenste cirkel treden ze zeker op de voorgrond. Alleen blijft alles een beetje vaag. Verschillende keren krijg je als lezer te horen dat niemand te vertrouwen is, maar concrete aanwijzingen daarvoor blijven een beetje achterwege.

Hoewel ik het boek in twee dagen uitgelezen heb, zat er toch minder vaart in dan in de vorige Costa’s. Zoals ik al zei doet Hewson heel hard zijn best om het woeste landschap en het stuurse karakter van de inwoners te schetsen, maar verliest hij zich daar iets te veel in. Halverwege het boek dacht ik: er mag nu toch wel eens iets gaan gebeuren. Toegegeven: dat is wat ook de collega’s van Nic Costa denken als ze al dagen in een vakantiehuisje op nieuws zitten te wachten. En misschien wou Hewson op die manier die sfeer levendig houden. Toch moet het verhaal hierdoor aan spanning inboeten.

Al bij al was ik dus een beetje ontgoocheld in deze nieuwe David Hewson. Toch was het een beetje thuiskomen. Als je een reeks volgt, begin je het gevoel te krijgen dat je de personages ook echt kent. De binnenste cirkel was dus ook een beetje thuiskomen. Want ondanks de opmerkingen hierboven, blijft David Hewson wel trouw aan zijn personages. Het is als op bezoek gaan bij oude vrienden en denken: die is nog geen haar veranderd. Dat is dan weer het leuke aan het boek.

Hoewel deze me dus een beetje ontgoocheld heeft, hoop ik toch dat we hiermee geen afscheid hoeven te nemen van Nic Costa en zijn collega’s. Én dat we geen vijf jaar op een opvolger hoeven te wachten.

De binnenste cirkel | David Hewson | uitgeverij Boekerij (2018) | 330 pagina’s | vertaald uit het Engels door Gert van Santen