Koesterkoffer

Dat is het nieuwe woord van het jaar. Het betekent “koffer met tastbare herinneringen om een jong gezin te steunen na het verlies van een kind.” Zou er dan ook zoiets bestaan voor kinderen die ouders verliezen?

Ik zou er ook wel een willen. Die van mij zit in mijn hoofd. En in mijn hart. Zo zeggen ze dat. Dat je de mooie herinneringen moet koesteren. En die woorden zijn heel goed bedoeld. En dat is ook zo. Maar soms doet koesteren pijn. 

Ik vind het een mooi woord, koesteren. Het doet denken aan een fleecedeken op een luie dag.

Aan een dikke knuffel als je ’t even moeilijk hebt.

Aan een complimentje uit een onverwachte hoek.

Aan een mama die even komt voelen of je nog koorts hebt en je dan weer diep wegstopt onder de warme dekens.

Aan een kop koffie en een gezellige babbel terwijl de regen tegen het raam klettert.

Aan wafels op 6 december en barbecue op 15 augustus.

Aan taart op zondag, maar ook aan chocoladekoeken op vrijdag, lang geleden, na een weekje internaat.

Het doet denken aan heel veel kleine momenten om in te kaderen. Om te koesteren dus. Om in een doosje in je gedachten te stoppen. Om aan terug te denken als je ’t moeilijk hebt. Of om aan terug te denken en het daardoor moeilijk te krijgen. Want koesteren doet soms pijn. Maar niets hebben om te koesteren, zou nog veel pijnlijker zijn.

Geniet op Kerstmis van lekker eten en mooie cadeautjes. Maar geniet in de eerste plaats van elkaar en de momenten die je mag delen met mensen die je graag ziet. Maak deze kerst nieuwe, mooie herinneringen om te koesteren. Dan pas wordt het echt een zalige kerst. Dat wens ik jullie van harte.