boek&babbel

De laatste die sterft – Helen Fields

Volgens mij heeft Helen Fields een boontje voor inwijkelingen. Luc Callanach is half Frans, Conny Woolwine Amerikaanse en nu komt Sadie Levesque overgevlogen vanuit Canada om op het Isle of Mull een verdwijning op te lossen. Misschien is dit wel de meest mysterieuze Fields tot nu toe.

Het Isle of Mull is een afgelegen eiland voor de kust van Schotland. Net zoals veel andere Schotse eilanden staat het bol van de legenden en spookverhalen. En de bevolking zit niet op vreemdelingen te wachten. Niet op het Amerikaanse gezin Clark, van wie dochter Adriana op een dag spoorloos verdwijnt. En ook niet op de komst van de Canadese privédetective die haar lichaam een paar dagen later vindt en zich vragen stelt bij de onderzoeksmethoden van de lokale politie. Toch is het Sadie die door haar doortastendheid en vastberadenheid de juiste linken legt en zo nog meer geheimen van het eiland blootlegt. En dat wordt haar niet in dank afgenomen.

Hoewel De laatste die sterft een standalone is, kon Fields opnieuw geen afscheid nemen van haar ‘Perfecte’ personages. Dit keer is een rol weggelegd voor onderzoeksjournalist Lance Proudfood, die Luc een handje hielp in Perfecte prooi. Het klikt tussen de detective en de journalist en hoewel ze elkaar alleen via de telefoon spreken, groeit er toch vriendschap en respect. Of Fields nu een reeks of een standalone schrijft, het neerzetten van haar personages is een van haar grote sterktes. Opnieuw zet ze mensen van vlees en bloed neer, met een heel scala aan emoties en herkenbare karaktertrekken. Zonder in clichés te vervallen, want steeds weer weet ze te verrassen.

Het Isle of Mull is bijna een personage op zich. De zee die alom tegenwoordig is, het gure weer, de barse inwoners en vooral de folklore geven het boek een sinister tintje. Wat is er waar van de vermeende heksenbijeenkomsten? Waarom had het slachtoffer een kroon van zeewier om het hoofd? Waarom wil niemand het hebben over een zogenaamde vloek die over mensen uitgesproken wordt en wat heeft een verdwijning van dertig jaar geleden met de huidige gebeurtenissen te maken?

Behalve dat dit weer een steengoede thriller is, zet hij je ook aan het denken. Hoe bevooroordeeld zijn we? Hoe verdraagzaam en hoe behulpzaam tegenover mensen die we niet kennen? Waarom lijkt het altijd gemakkelijker een buitenstaander als schuldige aan te wijzen dat de hand in eigen boezem te steken? En hoe ver ga je om een gesloten gemeenschap te beschermen en de gelederen ook effectief gesloten te houden? Dit en nog veel meer is tussen de regels te lezen.

Maar zelfs als je niet tussen de regels leest, leg je dit boek moeilijk weg. De plot zit zo ineen dat je van de ene verdachte naar de andere geslingerd wordt. Om je bij de les te houden, beschrijft Fields op gepaste tijdstippen een gruwelijk tafereel dat op je netvlies gebrand blijft. Om nog maar te zwijgen van het totaal onverwachte en gedurfde einde.

Ademloos. Zo heb ik het boek dichtgeslagen.

De laatste die sterft | Helen Fields | Uitg. Ambo/Anthos (2024) | 399 pp. | Vert. uit het Engels door Ernst de Boer en Ankie Klootwijk

Met dank aan de uitgeverij voor het recensie-exemplaar.