Na drie keiharde politiethrillers met wilde achtervolgingen en levensbedreigende actie, gooit M.W. Craven het in Dode hoek over een heel andere boeg. Hou je klaar voor een mix van politie, FBI, geheime en militaire dienst die allemaal op dezelfde zaak gezet worden. Vuurwerk verzekerd!
Een bizarre bankroof dient als startschot. Craven weet heel lang te verbergen wat die met de rest van het verhaal te maken heeft. In het eerste echte hoofdstuk treffen we Poe en Bradshaw in de rechtszaal, waar over een belangrijk aspect van Poe’s toekomst beslist zal worden. We zien al meteen Tilly Bradshaw op haar best. Helaas wordt het tweetal weggeroepen om een moord op te lossen. In een pop-up bordeel ligt het zwaar toegetakelde lijk van een man. Wat op het eerste zicht een gemakkelijk op te lossen moord lijkt, verandert in een raadsel als blijkt dat de achtergrond van het slachtoffer vol mysteries hangt. Als de FBI en MI5 zich ook nog eens met de zaak gaan bemoeien, wordt het helemaal ingewikkeld.
Hoewel ze in dit deel van de serie niet echt een ontwikkeling doormaken, blijven Poe en Bradshaw het neusje van de zalm. Het kan Poe geen reet schelen of hij met de hoge omes van de geheime dienst van doen heeft of zich aan bepaalde protocollen zou moeten houden. Dat doet hij toch niet. Hij laat zich alleen dicteren door zijn werk, zijn speurneus en zijn morele kompas. Tilly blijft van haar kant haar onschuldige best doen om hem tegen zichzelf en de boze buitenwereld te beschermen. Dat levert ook nu weer fijne humor op.
Wat me vooral beviel aan dit verhaal is de mix van verschillende genres. De proloog leest als een gangsterfilm. De top van regeringsleiders doet een politieke thriller vermoeden, terwijl de inmenging van de geheime dienst dan weer aan een spionageverhaal doet denken. Daarnaast introduceert Craven ook nog een stukje geschiedenis. In zijn nawoord geeft hij zelf een woordje duiding over het King’s Royal Rifles Corps, een infanterieregiment dat in 1956 opgericht werd, maar ondertussen niet meer bestaat. Gelukkig kreeg het wel een prominente plek in Dode hoek. Dat nawoord is trouwens zeker het lezen waard, want het staat boordevol interessante weetje 😊.
Dit boek is qua genre dus moeilijk in een hokje te duwen, maar voor de rest is het wel wat we van Craven gewend zijn: actie, humor en vooral hersenkrakers wisselen elkaar in snel tempo af. De personages zijn hun schitterende zelf en de plot zit fabuleus in elkaar. Ik raasde door de korte hoofdstukken heen en vond het ook nu weer lastig om afscheid te nemen van dit heerlijke duo. Gelukkig komt Craven in augustus al met een nieuwe titel. De botanist staat al gemarkeerd op mijn TBR.
Dode hoek | M.W. Craven | Uitg. Luitingh-Sijthoff (2023) | 413 pp. | Vert. uit het Engels door Fons Oltheten
Met dank aan de uitgeverij voor het recensie-exemplaar.
boek&babbel 