Oké, wat is dat? Laat mij even bekomen, want er is net een bom ingeslagen. En dat mag je op meerdere fronten interpreteren. Ik vraag me af of Helen Fields met Perfecte wraak ook werkelijk haar fans in hun blootje wil zetten. Ik wou het niet zeggen, maar doe het nu toch: OMG!
Onvoorwaardelijke liefde is de meest vernietigende kracht in het universum. Vroeg of laat gaan we er allemaal aan kapot.
Helen Fields heeft het advies ‘Kill your darlings’ nu wel heel letterlijk genomen. Een bommenlegger heeft het gemunt op politie en hulpverleners in Edinburgh en niets of niemand wordt gespaard, ook niet de personages die we ondertussen als onze vrienden beschouwen (nee, ik noem geen namen). Daardoor slaagt Fields erin om ook nu weer een heel gelaagd verhaal neer te zetten. Dit boek gaat niet alleen over een seriemoordenaar, maar vooral over afscheid nemen van mensen die we graag zien. Dat klinkt bijvoorbeeld zo over iemand die een vriendin verloor:
Van de korte tijd die ik met je vriendin te maken heb gehad, kan ik alleen maar zeggen dat ze de pijn die je nu voelt volgens mij dubbel en dwars waard is. De diepte van die pijn is evenredig aan de grootheid van degene die we zijn kwijtgeraakt en aan de liefde die we voor haar voelden.
De dader is de politie steeds te slim af en Fields doet precies hetzelfde met de lezer. Zet de dader valstrikken uit, dan legt zij ergens een boobytrap. Sit back and relax is er niet bij in deze thriller, die elke letter van het woord waard is. Ik kan nog veel vertellen over de inhoud, maar dat doe ik liever niet. Je moet zelf het mijnenveld in, want dan alleen zal je de ontreddering voelen die ik nog altijd niet van me afgeschud heb.
Ik kan het wel nog even over die gelaagdheid hebben. Hoe meer boeken Fields schrijft, hoe dieper ze in haar personages graaft. Het gevaar van een thrillerserie schuilt erin dat na een tijdje alleen nog bandwerk afgeleverd wordt. De personages zijn gekend, ze modderen een beetje aan en ze evolueren niet meer. Luc en Ava doen het tegenovergestelde. Dat komt ook doordat Fields niet alleen aandacht besteedt aan die hoofdpersonages, maar dat nevenfiguren met evenveel detail neergezet worden. Daardoor zijn ze meer dan bladvulling en ga je met elk van hen meeleven.
Ik dacht dat Helen Fields zichzelf niet meer kon overtreffen, maar dat durf ik nu niet meer te beweren. Ik weet het, ik klink dweperig, maar veel sterker dan dit kan het nu toch echt niet meer worden. Eén ding kan ik je over de inhoud nog verklappen: met een cliffhanger als dit, wil ik nu al een pre order plaatsen op deel acht.
Perfecte wraak | Helen Fields | Ambo/Anthos (2023) | 405 pp. | Vert. uit het Engels door Yolande Ligterink
boek&babbel 
Jouw recensie leest ook als een thriller 👍
LikeGeliked door 1 persoon