voor jou wou ik een huis zijn – David Troch

Gedichtendag vandaag. Ik ben fan, want poëzie heeft nog altijd een beetje de naam ontoegankelijk en moeilijk te zijn. Gelukkig zijn er ook dichters die daar anders over denken. Denk maar aan de gedichten die gebundeld werden in Ik vouw een boot van wit papier. Stuk voor stuk eenvoudige pareltjes die door iedereen gesmaakt kunnen worden. In zijn bundel Voor jou wou ik een huis zijn, tilt David Troch eenvoud naar een hoger level.

Eenlettergreepgedichten

Oké, laten we zeggen dat de naam niet meteen reclame is voor het soort gedichten dat Troch schrijft. Elk woord in de bundel bestaat namelijk uit één lettergreep. Het leverde hem in 2019 een nominatie op voor de Wablieft prijs, een bekroning voor een persoon of instantie die zijn best doet om klare taal te spreken.

Zon, zee, liefde en gemis

Veel van de gedichten gaan over de zee, de natuur en het weer. Op een of andere manier houden die altijd verband met liefde of gemist. Of beide. Troch weet wonderwel te spelen met klank en ritme, waardoor je de zee als het ware hoort ruisen en de wind voelt razen. Klank en beeld vormen één geheel. Je leest de gedichten in één vloeiende beweging. De bundel leest bovendien als een verhaal op zich. Toen ik hem de eerste keer las, had ik al een vermoeden dat de gedichten niet zomaar lukraak gekozen waren. Een tweede lezing toonde mij de samenhang, de logische opbouw.

Spelen met taal en vorm

Troch speelt niet alleen met taal – veel herhalingen, veel alliteraties en klinkerrijm – maar ook met vorm. Zo heeft ‘Het gat’ ook letterlijk een gat in het midden en vind je cirkels, driehoeken, tranen en trechters. Er zijn heel korte gedichten en extreem lange. Sommige hebben korte verzen en andere zijn bijna proza. De taal is soms fris, maar andere keren dan weer archaïsch. Ik kan me zo voorstellen dat de meeste lezers niet alles even graag zullen lezen. Dat was voor mij ook het geval, maar nog meer dan bij proza ligt dat natuurlijk aan je persoonlijke smaak.

Knipoogjes

Af en toe had ik het gevoel dat Troch de mosterd niet ver gehaald had. In zijn aanzetten meende ik onder andere Pipi Langkous, Hans Andreus en zelfs Paul Van Ostaijen te herkennen. Of dat bewuste knipoogjes naar zijn collega’s zijn of niet, dat laat ik in het midden. Het zorgde in elk geval telkens voor een glimlach.

Kijk

Persoonlijk hou ik het meest van kort. De keuze was moeilijk, maar ik geef jullie toch graag één voorbeeldje als uitsmijter. Geniet van de Poëzieweek en vergeet niet om af en toe eens tijd te maken voor een gedicht. Misschien kijk je dan wel met andere ogen naar de wereld.