Als je aan een nieuwe thrillerserie begint, dan verwacht je niet dat er een belletje gaat rinkelen als je de naam van het hoofdpersonage leest. Toch was het zo toen Washington Poe op het toneel verscheen. Een beetje opzoekingswerk leerde mij dat in Vlaanderen en Nederland het tweede deel van deze reeks – Zwarte zomer – vóór het eerste deel vertaald werd. En dat boek las ik een hele tijd geleden al. Vandaar de herkenning. Nu zou ik eindelijk te weten komen hoe het allemaal begon, zonder dat ik bij Zwarte zomer doorhad dat ik een deel uit een serie aan het lezen was.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik dacht dat ik iets gemist had toen ik aan dit boek begon. Washington Poe is geschorst omdat er een intern onderzoek naar hem loopt, maar het is niet meteen duidelijk waarom dat zo is. We vliegen dus maar meteen met de deur in huis. Zelfde voor de kennismaking met de sociaal onhandige Tilly Bradshaw. Wat ze mist aan sociale vaardigheden, maakt ze echter ruimschoots goed aan computerskills. Hoofdinspecteur Stephanie Flynn tot slot steelt helemaal de show met de manier waarop ze probeert om haar geduld niet te verliezen. Vooral als dat niet lukt wordt het helemaal hilarisch.
Dit trio krijgt een aantal lugubere moorden op te lossen. Een seriemoordenaar schept er plezier in mannen levend te verbranden. Alsof dat nog niet gruwelijk genoeg is, verminkt de dader hen ook nog eens voor hij ze in de hens steekt. Voor wie zich dergelijke gruweldaden moeilijk kan voorstellen, maakt Craven het gemakkelijk: in de proloog beschrijft hij helder hoe dat precies in zijn werk gaat. Je kan als lezer de vlammen bijna voelen.
De setting van het Engelse Lake District met zijn prehistorische steencirkels vormt zeker een meerwaarde voor het verhaal. Ik hou sowieso van een stukje geschiedenis en het ruige landschap waarin Poe zich teruggetrokken heeft, spreekt tot de verbeelding. Je merkt in alles dat Craven Cumbria goed kent en er zelf zijn hart verloren heeft. Voor de rest zorgen – zoals gezegd – vooral de personages voor het nodige vuurwerk. Tilly is een fris personage en haar interactie met de anderen zorgt voor de nodige humor. Je kan niet anders dan van haar houden. Geen wonder dat er een hechte vriendschap ontstaat tussen haar en Poe. Naast dit duo komen ook de belangrijkste nevenpersonages goed uit de verf.
Is dit een nagelbijtend spannende thriller? Nee. De spanning wordt geleidelijk opgebouwd en Craven strooit af en toe kruimeltjes die al vroeg een tip kunnen zijn voor een aandachtige lezer. Als ook Poe die kruimeltjes volgt en achter de identiteit van de dader komt, volgt toch nog een spannende ontknoping. Niet de zoektocht naar de dader is het belangrijkste in het verhaal, maar wel zijn motief. En dat motief op zich geeft het verhaal ook weer een extra dimensie.
Nu ik Bradshaw en Poe beter heb leren kennen, zou ik Zwarte zomer wel eens opnieuw durven lezen. Ik weet nog dat ik het heel graag gelezen heb, maar zoals zo vaak zou ik niet meer precies kunnen zeggen hoe de vork in de steel zat. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Brandoffer | M.W. Craven | Uitg. Luitingh-Sijthoff (2021) | 331 pg. | Vert. uit het Engels door Fons Oltheten
Met dank aan de uitgeverij voor het recensie-exemplaar.
boek&babbel 
Een gedachte over “Brandoffer – M.W. Craven”