Chemodag is de beste dag van de week – Liesbeth Van Impe

In drie jaar tijd is het de tweede keer dat het mij gelukt is: een boek lezen over kanker. Het ging vlot, geen traantjes. Maar het laat mij om een heel onverwachte reden niet meer los. Chemodag is de beste dag van de week van Liesbeth Van Impe heeft me haast meer over mezelf geleerd dan over kanker.

“Dit is geen verhaal van zon achter de wolken, van plotse grote inzichten over de zin van het leven. […] Het cadeau dat ik mezelf geef, is dat ik dat hele jaar daar kan laten liggen, in zijn pijn en zijn lelijkheid, in zijn onvolmaaktheid en zijn hopeloosheid. Ik hoef het niet te transformeren tot een levenswijsheid op een tegeltje. Ik heb het overleefd en dat is genoeg.”

Deze ene alinea vat eigenlijk het hele boek samen. Kanker wordt beschreven hoe hij is. Of beter gezegd: hoe die van Liesbeth was. Want dat is ook een feit: iedere kanker is anders en geen twee behandelingen zijn hetzelfde. Elk kankerverhaal is anders. Je kan vergelijken, maar hetzelfde verhaal kom je geen twee keer tegen. Wat ik me wel voortdurend afvroeg: was ma haar verhaal even afschuwelijk en heb ik het niet gezien? Heeft ze het niet getoond of wilde ik het niet zien? Ik wou dat ze er nog was, dat ik het haar kon vragen. Ik weet zeker dat ze er eerlijk op geantwoord zou hebben. Alleen heb ik de juiste vragen nooit gesteld.

Het boek is keihard. Je leest het niet als een oppepper. Het staat wel boordevol waarheden. Je vecht niet tegen kanker, hoe graag je dat ook wil geloven. Je moet het ondergaan, net als elke andere ziekte. Hoewel ma wel altijd gezegd heeft dat ze ertegen zou vechten. En dat heeft ze zonder twijfel ook gedaan. Op haar eigen manier. Door in stilte te ondergaan. Door niet te tonen hoe moe ze was en vol te houden tot we weer naar huis waren. Door te relativeren. Door ons telkens weer hoop te geven op een nieuwe behandeling, een doorbraak. Door te focussen op de kleine overwinningen en de positieve noten.

Ik had dit boek nodig om wakker te worden. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik ben naïef geweest. Heb me laten vangen door de positieve noten en de kleine overwinningen. Heb te weinig aandacht gehad voor de pijn en de lelijkheid, de onvolmaaktheid en de hopeloosheid. Het zou er niets aan veranderd hebben als ik dat wel gedaan had. Maar toch laat het me verweesd achter. Hier moet ik even mee zien te dealen.

Daarom wil ik graag één boodschap meegeven. Als iemand die jou dierbaar is met kanker te maken heeft en je kan het aan: lees dit boek dan nu, voor het te laat is. Het geeft ruimte tot gesprek. Maar het is keihard, dus als je het wil lezen om er troost uit te halen, dan kies je beter voor een ander boek. In Chemodag is de beste dag van de week lees je alleen de keiharde waarheid, zonder franjes, zonder tegeltjeswijsheid.

Chemodag is de beste dag van de week | Liesbeth Van Impe | Uitg. Borgerhoff en Lamberigts (2020) | 159 pg.