Soms laat een mens zich door een achterplat toch een beetje misleiden. Ik dacht dat in Het duister van Amy Engel de nadruk vooral zou liggen op de zoektocht naar de moordenaar. En dat dit onderzoek niet eerlijk zou verlopen omdat een van de slachtoffers rijk was en het andere straatarm. Ik zat er nu toch behoorlijk naast.
Wat klop wel?
Twee meisjes van twaalf worden vermoord. Dat de meisjes vriendinnen waren, leek de moeder van Junie bijna een wonder. Zij en haar dochter moeten elke dag vechten om de eindjes aan elkaar te knopen, terwijl de ouders van Izzy het een stuk beter hebben.
De plaatselijke sheriff oppert meteen dat Jimmy Ray, een ex-vriendje van Eve, er wel eens iets mee te maken zou kunnen hebben. Ook andere louche figuren komen als dader in aanmerking. Eve gaat hier en daar vragen stellen en zal niet rusten voor ze weet wie haar dochter vermoord heeft.
Wat was anders?
Het duister was veel meer dan zomaar een misdaadverhaal. Pas in de tweede helft van het boek ging de focus echt naar de dader. Daarvoor was het vooral het verhaal van Eve. Zij wilde haar dochter zo graag een betere jeugd geven dan ze zelf gekend had. Met de dood van Junie krijgt ze echter lak aan goed fatsoen en wordt ze steeds meer de vrouw die ze nooit wou worden. Hoe meer ze zich van haar moeder afkeert, hoe meer ze naar haar toegetrokken wordt. Hoe harder ze haar best doet om uit de klei van haar verleden te ontsnappen, hoe sterker ze erin gezogen wordt. Meer dan een misdaadverhaal is dit dus een verhaal over willen ontsnappen aan je afkomt, maar je er toch niet van los kunnen maken.
White trash
Het gegeven dat Eve en haar familie white trash waren, vormt de kern van het verhaal. Hier en daar doet Amy Engel net iets te hard haar best om dat er bij de lezer in te wrijven. Sommige scènes zijn zelfs een beetje voorspelbaar. Aan de andere kant toont het boek ook wel een mooi beeld van de mensen aan de zelfkant van de Amerikaanse maatschappij. Meer mensen dan wij beseffen leven op deze manier en de meeste hebben er niet zelf voor gekozen. Dat het haast onmogelijk om uit de vicieuze cirkel te ontsnappen, maakt dit boek heel duidelijk.
Barren Springs
Het boek speelt zich af in Barren Springs, een gehucht in het Ozarkgebergte in de staat Missouri. De inwoners zijn arm en ruig. Verkrachting, mishandeling en drugs zijn dagelijkse kost en ook voor moord lijkt niemand de hand om te draaien. Aan de andere kant bestaat er ook een soort saamhorigheid, een zorgzaamheid tegenover elkaar. Een soort van wij-tegen-de-rest-van-de-wereld. Dat sluiten van de rangen is doorheen het boek voelbaar. De armoede wordt op geen enkel moment geromantiseerd, maar het is ook niet allemaal negatief. De sfeer die er in het gehucht hangt is doorheen het boek goed voelbaar.
Thriller?
Ja, Het duister is een thriller. De uitgeverij koos ervoor hem het label ‘literaire thriller’ te geven. Ikzelf zou ‘psychologische thriller’ op de cover gezet hebben. En zoals het de term betaamt, is de spanning vooral te vinden bij het hoofdpersonage. Een paar keer ga je als lezer op het puntje van je spreekwoordelijke stoel zitten, maar de meeste spanning zit toch bij Eve en de relaties die ze aangaat met familie, mannen, vrienden… Ook als moeder wordt Eve sterk neergezet. Haar leven met Junie is twaalf jaar een gevecht geweest: een gevecht om het hoofd boven water te houden, een gevecht om haar dochter een degelijke opvoeding te geven en na al haar inspanningen moet ze dan ook nog eens het verlies van die dochter zien te verwerken.
Het duister is in veel opzichten een rauw verhaal. De climax is huiveringwekkend. De manier waarop de moord uiteindelijk opgehelderd wordt, vond ik persoonlijk een beetje flauw, maar los daarvan heb ik van elke andere bladzijde genoten.
Het duister | Amy Engel | Uitg. Boekerij (2020) | 237 pg. | Vert. uit het Engels door Sabine Mutsaers
Bekijk dit boek op bol.comof steun je favoriete boekhandel en #kooplokaal.
Met dank aan uitgeverij Boekerij voor het recensie-exemplaar.
boek&babbel 