Ik ben vooral een thrillerlezer. Een spannend verhaal kan me helemaal van de wereld brengen. Vreemd genoeg deed De beer van Andrew Krivak dat ook, hoewel het helemaal geen thriller is. Het verhaal deed me een beetje denken aan Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens. Maar dan ook weer niet…
Net zoals in Daar waar de rivierkreeften zingen speelt de natuur een grote rol. In de schaduw van de bergen leven een meisje en haar vader. Zij tweeën zijn alles wat overblijft van de mensheid. Daarom leert de vader het meisje alles wat ze moet weten om te overleven: jagen, vissen en alles wat er te weten valt over de seizoenen. Hij leert haar ook te luisteren naar de natuur en te kijken naar de sterren.
Als ik een verschil moet aanstippen met het boek van Delia Owens, dan is het wel dat dit verhaal meer kabbelt. Grote gebeurtenissen moet je niet verwachten. Het is vreemd, maar er zit eigenlijk niet echt spanning in het verhaal. Zelfs als het meisje alleen moet zien te overleven in de wildernis, tijdens een barre winter en met als enige metgezel een beer tijdens zijn winterslaap, klopt je hart nog niet in je keel. Op de een of andere manier werd ik helemaal rustig van dit boek.
De prachtige schrijfstijl van Andrew Krivak zal daar wel voor iets tussen zitten. Op een heel eenvoudige manier, maar met treffende beelden schept hij een verhaal over liefde en verlies. De vader heeft zijn dochter lief: “Zie je, jij bent de blijdschap die ik heb, groter dan elk verdriet of elk verlangen naar wat ooit was.” Er is ook de liefde van de vader voor zijn overleden vrouw: “Ze keek naar haar vader terwijl hij sprak, zag hem in de verte staren, niet die van de hemel, maar van de tijd, alsof hij op zoek was naar de herinnering van iets of iemand die hij lang geleden had achtergelaten. Er is ook de liefde van het meisje voor haar ouders en van elke bladzijde spat ook liefde en respect voor de natuur.
Als de vader sterft, moet het meisje alles uit de kast halen om het in haar eentje te redden. Ze wordt geholpen door een beer, die haar de weg naar huis toont. Halverwege de tocht begint hij echter aan zijn winterslaap en het meisje moet leren leven op het ritme van de natuur. Pas als de lente aanbreekt, kunnen ze verder trekken. Ondertussen leert ze haar grenzen te verleggen.
Het boek heeft me geraakt. De manier waarop de gestorven moeder zo aanwezig was in het verhaal, zal daar wel iets mee te maken hebben. Ook de manier waarop het meisje haar vader letterlijk naar huis draagt om hem daar te begraven waar hij dat het liefste wou. Tijdens haar tocht leert ze los te laten. Hoewel de natuur in dit boek een belangrijke rol speelt, vind ik die boodschap van liefhebben en loslaten nog veel sterker aanwezig. Daarom werd ik er stil van en bracht het mij een zekere rust, die ik moeilijk kan verklaren. Je zou het heel misschien ‘zen’ kunnen noemen.
De beer | Andrew Krivak | Uitg. Querido (2020) | 176 pg. | Vert. uit het Engels door Johannes Jonkers
Bekijk dit boek op bol.comof steun je favoriete boekhandel en #kooplokaal.
Met dank aan uitgeverij Querido voor het recensie-exemplaar.
boek&babbel 