Vaderdag

10 mei was al de derde moederloze moederdag. Het slijt niet. Het blijft schrijnen. Als een korstje op een koortsblaas, dat telkens weer loskomt als je denkt dat ze bijna weg is. Ik denk vandaag dan ook aan alle mensen voor wie vaderdag net zo’n dag is. Als het verlies van mijn moeder me één ding geleerd heeft, dan is het te koesteren wat er wel nog is. Ik ben elke dag dankbaar dat ik mijn vader nog heb. Ik weet dat hij al mijn blogs leest, dus pa: deze is voor jou.

Ik zal wel niet het enige meisje zijn dat vindt dat haar vader slim is. Alleen is mijn vader écht slim. Niet alleen kan hij moeiteloos alle puzzels in de krant oplossen (dat zou nog te verklaren zijn door jarenlange training), hij leest die krant ook elke dag van voor naar achter en terug. Hij weet wat er in de wereld gebeurt en hij kan er zich een gefundeerde mening over vormen. Discussiëren met pa is dan ook altijd een verrijking. Als ik de samenhang in het nieuws zelf niet snap of verdieping wil, dan hoef ik het hem maar te vragen. Dat maakt me trots.

Mijn man en dochters durven wel eens te lachen met mijn onweerstaanbare drang om dingen op te zoeken. Hoe heet die acteur ook alweer? Waar ligt Guadeloupe op de wereldkaart? Wie won in 1987 het Eurovisiesongfestival? Als er een vraag in mijn hoofd zit, moet dokter Google die meteen beantwoorden. Die weethonger hebben wij eigenlijk ook van thuis meegekregen. In de woonkamer staat al zolang ik mij kan herinneren een vijfentwintigdelige Larousse encyclopedie. Sommige delen hangen letterlijk nog met haken en ogen aan elkaar. Of het nu om de wet van Archimedes, de naam van een nazibeul, de val van de Berlijnse Muur of de sterfdatum van Guido Gezelle ging: Larousse bood uitsluitsel. Ik ben mijn ouders, en vooral dus mijn vader, heel dankbaar dat wij die ‘zoek-het-eens-op-gewoonte’ met de paplepel meegekregen hebben. Tegenwoordig staat elk didactiekboek vol met regeltjes om die attitude aan te leren.

Ik wil graag geloven dat ik op mijn vader lijk. Hij heeft een zekere nuchterheid en kent vooral de kunst van het relativeren. Hij beweert al zijn hele leven dat hij honderd zal worden. Dat hoop ik van harte. En als het van zijn ingesteldheid afhangt, dan lukt hem dat op één been. Hoop ik. Van harte. Want ik ben er nog in geen honderd jaar aan toe om hem te verliezen. Pa, ik ben geen kleuter meer met een versje en een zelfgemaakte stropdas, maar je blijft mijn held!