boek&babbel

Heel wat websites vragen je om sterren te geven aan de boeken die je gelezen hebt. Dat doet Hebban ook. Meestal vind ik dat moeilijk, zeker als er niet met halfjes gewerkt mag worden. Ik merk bij mezelf dat ik de meeste boeken op een drie of een vier (van de vijf) trakteer. Om vijf sterren te krijgen moet alles kloppen. Sophie op de daken van Katherine Rundell krijgt van mij zonder aarzelen de volle vijf. Ik leg even uit waarom.

Een ster voor het verhaal

Als baby overleeft Sophie een schipbreuk. Drijvend in een cellokist wordt ze opgevist door Charles Maxim. Sophie is er rotsvast van overtuigd dat ze herinneringen heeft aan haar moeder en dat die nog leeft. Als ze op een dag een aanwijzing vindt, gaat ze samen met Charles op zoek. Haar zoektocht brengt haar op de daken van Parijs.

Een ster voor mooie mensen

Sophie op de daken wordt bevolkt door mooie mensen. Charles Maxim mag dan volgens de Raad voor de Kinderbescherming geen voogd volgens het boekje zijn, hij legt zijn hart en ziel in de opvoeding van Sophie. Toegegeven, in de tijd waarin ze leven dragen meisjes geen broeken en het thuisonderwijs is misschien een beetje onorthodox, maar hij leert Sophie de dingen die belangrijk zijn in het leven. Sophie zelf is koppig (of is het volhardend?), trouw en avontuurlijk. Ze bezit een wijsheid waar menige volwassene jaloers op kan zijn. Matteo, een jongen die ze op de daken leert kennen, lijkt in het begin vooral bot en onbereikbaar. Hij ontpopt zich echter tot een ware vriend. Ook de andere ‘luchtdansers’ hebben het hart op de goede plaats.

Een ster voor spitsvondigheid

Het verhaal zit boordevol humor. Die humor zit niet alleen in wat er gebeurt, maar vooral ook in de spitsvondige taal die Rundell gebruikt. Zo bijvoorbeeld ook in haar beschrijving van juffrouw Eliot (de dame van de Kinderbescherming): “Juffrouw Eliot was ervan overtuigd dat Sophie zich vergiste, maar juffrouw Eliot was er ook van overtuigd dat kruissteekjes borduren van levensbelang was en dat Charles hopeloos was, waaruit maar weer eens bleek dat volwassenen niet altijd gelijk hadden.” Niet alleen de taal zit boordevol mooie woordspelingen en beelden. Het verhaal zit ook knap in elkaar. Muziek speelt een heel belangrijke rol en de auteur weet op precies het goede moment precies voldoende informatie vrij te geven om mee op speurtocht te gaan.

Een ster voor de schrijfstijl

Je hebt kinderboeken en kinderboeken. Sommige moeten het alleen maar hebben van een goed verhaal. Sophie op de daken is zo mooi geschreven, dat ik er bijna een zesde ster voor zou geven. Als ik zou moeten raden, dan zou ik denken dat het verhaal zich ergens halverwege de vorige eeuw afspeelt. Het wordt nergens vermeld, maar de manier waarop het puriteinse Londen beschreven wordt, doet me zoiets vermoeden. De vertelstem versterkt dat vermoeden nog. De personages lijken elk een eigen stem te hebben en dat vind ik heel knap. Zoals ik al zei, zijn ook de beschrijvingen heel beeldrijk. En tot slot: sommige quotes kan je gewoon boven je bed hangen.

Een ster voor de goede mix

Sophie op de daken is de perfecte mix: er zit spanning in, humor en gevoel. Het is een avontuurlijk verhaal dat bovendien op een beeldende manier verteld wordt. Het is een verhaal over ouders en kinderen, over liefde en vriendschap, over nooit opgeven, want ‘bijna onmogelijk is nog steeds mogelijk’. Daar wil ik graag in geloven.

Sophie op de daken | Katherine Rundell | Uitg. Luitingh-Sijthoff (2020) | 215 pg. | Vert. uit het Engels door Jenny de Jonge | Voor lezers vanaf 10 jaar.  

of steun je favoriete boekhandel en #kooplokaal.