Het lijkt me heel bijzonder: samen met je zus een boek schrijven. De zussen Alexandra en Victoria doen dit al jaren onder de naam Eva Nagelkerke. In hun nieuwste thriller Stille wateren kruipen ze diep in de wereld van de psychose.
Al na een paar bladzijden merk je dat er iets helemaal scheef zit in de manier waarop de ouders van Sophie met haar omgaan. Ze is negenentwintig, woont nog thuis en kan niets doen zonder de toestemming van haar ouders. Door terugblikken naar 2008 wordt snel duidelijk hoe dat komt. Sophie heeft tien jaar in de gevangenis gezeten omdat ze haar kamergenote vermoord zou hebben. De stukjes uit 2008 tonen haarfijn hoe het zover is kunnen komen. In het begin lijkt Sophie gewoon een beetje schuw, maar stukje voor stukje verliest ze haar greep op de werkelijkheid. Dit loopt faliekant af. Of niet? Nu Sophie stilaan beter wordt, begint ze zich af te vragen of ze wel werkelijk de dader is. Er zijn een paar losse eindjes die vragen oproepen.
Het is heel knap hoe de zussen de lezer stukje voor stukje meenemen in de waanzin van Sophie. Alleen de reden voor haar psychose, de gebeurtenis die voor een trauma gezorgd heeft, lijkt mij een beetje vergezocht. Toch doet dit niets af aan de manier waarop de psychische toestand van Sophie beschreven wordt. De stukjes die zich in het verleden afspelen, zijn dan ook een knap staaltje psychologische thriller.
De rol van de ouders is heel belangrijk in het verhaal, zowel in heden als in verleden. De moeder lijkt zelf ook niet helemaal in orde, met haar bijna maniakale regelmaat. De manier waarop zij en haar man (die het altijd druk druk druk heeft) met hun dochter omgaan, is helemaal niet oké. Je zou denken dat ze haar in huis genomen hebben om voor haar te zorgen, maar dat lijkt helemaal niet te gaan zoals het hoort. Sophie wordt voortdurend de grond in geboord, een schuldgevoel aangemeten, afgeschilderd als een ondankbare en onbetrouwbare dochter. Ze mag helemaal niets zelf beslissen. Ook in het verleden vluchtte Sophie al voor de verstikkende aanwezigheid van haar moeder. Dat het ooit eens fout moest lopen, leek wel voorbestemd.
De onderlinge relaties vormen binnen het hele verhaal het sterkste punt. Sophie wil graag ergens bij horen en gaat zich hierdoor knalhard vastklampen aan haar huisgenote. De relatie met de ouders zit, zoals gezegd, helemaal fout. Is het normaal dat Sophie haar broer en zijn gezin niet meer mag zien? Gelukkig zijn er een paar mensen die het wel goed met haar voor hebben en die er uiteindelijk voor zorgen dat ze op zoek gaat naar de waarheid.
Eva Nagelkerke slaagt erin om de sfeer het hele verhaal door heel beklemmend te houden. Zowel in het heden, door de verstikkende controle van de ouders, als in het verleden, doordat Sophie steeds verder wegglijdt in haar eigen waanzin. Toch vond ik de stukken die zich in het verleden afspelen sterker dan de fragmenten in het heden. In het heden zit de vaart er minder in. Dat Sophie geen enkele zelfstandigheid overgehouden heeft aan haar misdaad, is al snel duidelijk. De voorbeelden die dit moeten bewijzen, hadden dus iets minder gemogen. Hoe het in het verleden precies allemaal gelopen is, was ook redelijk snel te raden. Toch is de ontknoping nog verrassend.
Stille wateren is een goede psychologische thriller, die zowel het afglijden van Sophie als de moeizame relaties met de mensen om haar heen goed in beeld brengt. Zoals gezegd is Sophie niet de enige met problemen en net die spanning bij alle personages zorgt ervoor dat ik het graag gelezen heb.
Stille wateren | Eva Nagelkerke | uitg. HarperCollins Holland | 316 pg.
Bekijk op bol.comMet dank aan HarperCollins Holland voor het recensie-exemplaar.
boek&babbel 