Perfecte resten – Helen Fields

Ik hou van thrillerseries. Als de moord opgelost is en de slechteriken achter slot en grendel zitten, hoef je toch nog niet helemaal afscheid te nemen. Er is immers nog dat hoofdpersonage dat het achterste van zijn tong niet liet zien. Je wil weten hoe het hem, haar of hen verder vergaat. Je hebt nieuwe vrienden gemaakt. Daarom is de start van een nieuwe serie ook altijd extra spannend. Zal de klik met de personages er zijn? Weet de auteur nog te verrassen of beginnen die reeksen toch allemaal een beetje op elkaar te lijken? Perfecte resten van Helen Fields luidt een nieuwe reeks in die zich voor de verandering eens in Schotland afspeelt.

Het zit Luc Callanach niet echt mee als nieuwkomer bij de Schotse politie. Zijn vertrek bij Interpol was nogal omstreden en hij heeft het daar dan ook liever niet over. Schotland is zijn vaderland, maar sinds zijn vierde woonde hij in Frankrijk. Het zonnige Lyon achterlaten voor het kille Schotland, daar moet een mens serieus aan wennen. Zijn accent doet wenkbrauwen fronsen. Het maakt hem vastbesloten om zijn gezag als inspecteur meteen te laten gelden. Dat kan onmiddellijk. Hij en zijn team krijgen namelijk een gruwelijke moord voorgeschoteld. Niet elk teamlid is het eens met zijn methodes en de zaak lijkt bovendien vast te lopen. Het wordt niet gemakkelijk voor Luc om zijn draai te vinden in dit nieuwe korps. Gelukkig is er nog collega Ava Turner. Zij werkt zelf aan een onderzoek waar pasgeboren baby’s bij betrokken zijn. Ook een emotionele klus dus. Oorspronkelijk dienen Luc en Ava vooral als klankbord voor elkaar, maar stilaan groeit toch iets wat op een vriendschap begint te lijken.

Van in het begin al volg je ook de moordenaar. Geen mysterie over wie hij is of wat zijn motieven zijn. Alles wordt meteen op tafel gegooid. Dit komt de spanning alleen maar ten goede. Je ziet hoe de politie compleet op het verkeerde spoor zit. Je zou willen roepen tegen de inspecteurs om hen te helpen. Het is bovendien verfrissend om eens een politiethriller te lezen waarin de speurders niet zo godvergeten slim zijn dat ze meteen de trucjes van de moordenaar door hebben. Helen Fields laten de lezer meegenieten van het kat-en-muisspel dat de moordenaar met de politie speelt.

Het gebeurt ook niet vaak dat twee inspecteurs los van elkaar elk aan een verschillende zaak werken. Die insteek vind ik wel iets hebben. En dan komt er heel plotseling ook nog een derde verhaallijn op de proppen, waar ik verder nog niets over ga verklappen.

Of de klik met de personages er gekomen is? Zeker en vast. Luc lijkt in het begin niet echt sympathiek, maar als je zijn verhaal een beetje leert kennen, is het niet moeilijk hem in je hart te sluiten. Met Ava doe je dat eigenlijk meteen al. Zij is rechtdoorzee, zonder vooroordelen. Ze houdt van oude films en heeft het beste met iedereen voor. Ze is zo iemand met wie je onmiddellijk vriendschap zou kunnen sluiten.

Perfecte resten is vlot geschreven, heeft een originele plot en goed uitgewerkte personages, die levendig geschetst worden. De Schotse Hooglanden en de stad Edinburgh zijn locaties die ik persoonlijk nog niet vaak in boeken tegengekomen ben. Die setting zal zonder twijfel nog verder uitgewerkt worden. Je krijgt nu al een summier sfeerbeeld van de streek, zonder dat hier eindeloze beschrijvingen voor nodig zijn.

Is het nog nodig te zeggen dat ik dit boek heel graag gelezen heb? Ik kijk nu al uit naar de volgende delen. Voor mij is Perfecte resten een ijzersterke start van een nieuwe reeks.

Perfecte resten | Helen Fields | Uitg. Ambo/Anthos (2019) | 411 pg. | Vert. uit het Engels door Ernst de Boer en Ankie Klootwijk