Het jaar van Pedrouchka en Wim

Het gebeurt niet elke dag dat een collega een boek schrijft. En dat twee collega’s dat samen doen, is al helemaal niet zo evident. Als het boek dan ook nog het verhaal van een van de auteurs vertelt, moet daar wel over geschreven worden.

Mag ik je even voorstellen aan Pedrouchka? Zij is leerlingenbegeleidster op de school waar ik werk. Ik kende Pedrouchka vroeger niet zo goed. Eerst werkte ze op een andere campus en daarna was ze jarenlang meer afwezig dan aanwezig. Ik wist niet veel, hoorde wel eens iets. Dat een operatie verkeerd gelopen was. Dat ze daardoor de ene na de andere nieuwe operatie moest ondergaan. Dat ze daardoor met een kruk liep en soms heel veel pijn leed. Hoe erg, dacht ik. Want dat word je nu eenmaal verondersteld te denken. Tot ik het boek las en besefte hoe erg ik haar verhaal onderschat had. En vooral: hoe onwetend ik was.

Mag ik je ook even aan Wim voorstellen? Hij is leraar Duits op de school waar ik werk. Hij droomde er al jaren van een boek te schrijven. Toen Pedrouchka hem vroeg haar verhaal neer te pennen, stortten ze zich samen in het avontuur.

In juni was het eindelijk zover: En toen werd ik wakker werd voorgesteld tijdens een heuse boekpresentatie op school. Niet alleen kwam een bevriende fysiotherapeut de bezoekers meer vertellen over chronische pijn. Wim en Pedrouchka werden ook geïnterviewd en alles werd aan elkaar geregen met een streepje muziek. Het werd een sfeervolle avond, die iedereen vooral benieuwd maakte naar het verhaal van Pedrouchka.

Het duurde nog tot in de zomer voor ik zelf een gaatje vond om het boek te lezen. Was me dat een belevenis! Zoals ik al zei, had ik er geen idee van dat Pedrouchka zo een lijdensweg achter de rug had. Wie haar kent, ziet een vrolijke, lieve, enthousiaste vrouw met een heel groot hart voor de leerlingen. Hoe goed kan zij haar pijn (en waarschijnlijk ook haar wanhoop) verbergen! Ik heb alleen maar meer respect voor haar gekregen.

Het boek leest als een trein. De schrijfstijl is zo levendig dat het lijkt alsof Pedrouchka naast je zit te vertellen. De proloog zuigt je meteen het verhaal in. De doorwaakte nachten, slapeloos door de pijn, vormen de aftrap voor een waar gruwelverhaal. Na die proloog vertelt Pedrouchka over tien jaar pijn. Toch verzandt het verhaal niet in een aanklacht tegen de medische wereld. Er worden zelfs geen namen van dokters of ziekenhuizen genoemd. Het doel van het boek is duidelijk: niet een vinger wijzen naar de mensen die voor de medische blunder verantwoordelijk waren. Wel de mensen die hetzelfde meemaakten een hart onder de riem steken. En ook de mensen zoals ik, die zich niet kunnen voorstellen wat het is als pijn je hele leven dicteert, de ogen openen. De luchtige bladspiegel en de grote druk zorgden ervoor dat ik het boek in een halve dag uit had.

Voor Wim en Pedrouchka was 2018 een ware rollercoaster. Na de release van het boek volgden boekvoorstellingen in bibliotheken, signeersessies in boekhandels en een plekje op de boekenbeurs. De verkoop gaat door. Voor elk verkocht boek wordt bovendien 1 euro geschonken aan het multidisciplinair pijncentrum AZ Nikolaas in Sint-Niklaas.

En toen werd ik wakker | Pedrouchka Samyn en Wim Pectoor | uitg. Het Punt (2018) | 290 pg.