Het jaar van de spionnen

Het jaar loopt op zijn einde. Ook ik maak even tijd om terug te blikken op mijn leesjaar. Het eerste wat me dan opvalt, is dat ik in 2018 opvallend veel onder spionnen vertoefde.

Ik ben Pelgrim

Het begon al in januari. Ik ben Pelgrim  van Terry Hayes start met een moordonderzoek, maar draait al snel uit op een zoektocht naar een gevaarlijke terrorist. De vindingrijkheid van die terrorist was verbluffend. De ontknoping vond ik dan weer een beetje ontgoochelend. De manier waarop verschillende verhaallijnen in elkaar liep was heel secuur, maar op andere momenten dan weer vergezocht.

Ik ben Pelgrim | Terry Hayes | A.W. Bruna Uitgevers (2016) | 736 pg. | vert. uit het Engels door Henk Popken

De duiventunnel

In februari las ik De duiventunnel uit. Deze memoires van John le Carré gaven een mooie inkijk in het rijkgevulde leven van dé auteur van spionageverhalen. Ik las dit boek als luisterboek en soms was het toch een beetje lastig om de aandacht erbij te houden. Andere verhalen waren dan weer wel heel boeiend. Als geschiedenisliefhebber kon ik mijn hart ophalen aan alle achtergrondinformatie. De conflicten in het Midden-Oosten, de Koude Oorlog met zijn IJzeren Gordijn… een halve eeuw geschiedenis, verteld door een insider.

De duiventunnel | John le Carré | Luitingh-Sijthoff (2016) | 331 pg. | vert. uit het Engels door Rob van Moppes

 

Voor Hebban

In de serie De Wilden, waarover in een latere blog meer, nam Sabri Louatah de Franse orde- en veiligheidsdiensten onder de loep. Ik heb die serie met heel veel plezier gelezen. Ook Operatie Hanokmin duikt in de wereld van geheim agenten. Hierover schreef ik een Hebban recensie.

Gabriel Allon

Dé ontdekking van 2018 was voor mij Daniel Silva. Deze Amerikaanse auteur schreef ondertussen al achttien boeken met Daniel Allon in de hoofdrol. Slechts enkele ervan zijn in het Nederlands vertaald. Via Bookchoice las ik Het zwarte Gif.  Het is echt griezelig hoe actueel dit boek is. Toen Daniel Silva aan dit verhaal begon, hadden de aanslagen in Brussel en Parijs nog niet plaatsgevonden. In een voorwoord excuseert hij er zich bijna voor dat de werkelijkheid hem ingehaald heeft.  De gelijkenissen met het verhaal zijn ronduit griezelig.

Als in Parijs en even later ook in Amsterdam een terroristische aanslag het leven kost aan honderden mensen, wordt de hulp van meesterspion Gabriel Allon ingeroepen. Hij recruteert de Franse arts Nathalie om te infiltreren in het netwerk van Saladin, het vermoedelijke brein achter de aanslagen. Nathalie wordt in ijltempo klaargestoomd om naar het kalifaat te vertrekken. Heel vernuftig moet ze eerst onopvallend zien op te vallen bij aanhangers van IS, in de hoop dat ze door hen gerekruteerd zal worden. Ze doorloopt eerst een spoedcursus tot Israëlisch geheim agent, om daarna door het kalifaat opgeleid te worden tot zelfmoordterrorist. Van alle spionageverhalen die ik in het afgelopen jaar in handen kreeg, was dit mijn absolute favoriet. De plot zat ingenieus in elkaar. Het bleef me maar verbazen hoe echt aan alles gedacht moest worden en niets aan het toeval overgelaten werd. Er waren geen losse eindjes. De beschrijvingen waren vaak gruwelijk, maar dat zorgde ervoor dat je echt in het verhaal gezogen werd.

Ik twijfelde dan ook geen moment toen HarperCollins recensenten zocht voor Het huis der spionnen. Deze nieuwe Allon sluit naadloos aan bij Het zwarte gif. Gabriel Allon en de veiligheidsdiensten waarmee hij samenwerkte, hebben nog een rekening te vereffenen. Een ideale gelegenheid doet zich voor als Londen opgeschrikt wordt door een reeks gruwelijke aanslagen. Ook nu weer zijn de beschrijvingen niet voor gevoelige lezers. Ook nu weer zijn ze echter brandend actueel. Je kan alleen maar hopen dat Daniel Silva niemand op ideeën brengt. De verschillende geheime diensten kissebissen even over wie welk deel van de operatie op zijn naam mag schrijven, maar dan treedt een plan in actie om de verantwoordelijken voor eens en voor altijd uit te schakelen. Het hele plan is één georkestreerd toneelspel waarin elk woord en elk gebaar ervoor moet zorgen de juiste mensen de juiste dingen te laten zeggen en op die manier de terreurcel uit te schakelen.

Als ik heel eerlijk moet zijn, dan kon voor mij Het huis der spionnen niet tippen aan Het zwarte gif. Het verhaal kwam trager op gang en de plot kwam mij iets minder geloofwaardig over. Soms ging het allemaal net iets te gemakkelijk. Mijn verwachtingen waren natuurlijk ook wel hoog.

Ik ontdekte in 2018 dus een genre dat ik voordien nog zo goed als niet gelezen had. Het is me heel goed bevallen en Daniel Silva is een auteur om op te volgen.

Het zwarte gif | Daniel Silva | HarperCollins (2017) | 480 pg. | vert. uit het Engels door Angela Knotter

Het huis der spionnen | Daniel Silva | HarperCollins (2018) |480 pg. | vert. uit het Engels door Angela Knotter