Niet alleen krijg ik af en toe boeken toegestuurd van uitgeverijen, het gebeurt ook wel eens dat een auteur mij benadert. Aan de ene kant voel ik mij dan altijd gevleid (ze hebben mijn blog gevonden!), maar anderzijds ben ik ook altijd een beetje zenuwachtig. Het is toch nog net iets persoonlijker dan schrijven voor een uitgeverij.
Dorian D’Oliveira stuurde mij Nachtengeltjes en driehoekjes op. De vormgeving sprak mij wel aan. Een gestileerde vrouw op de cover, een zwarte achtergrond, witte letters en enkele rode accenten. Ook in het boekje staan een aantal mooie illustraties van de hand van Itsme Marks.
De korte inhoud maakte me nieuwsgierig. Twee voormalige geliefden ontmoeten elkaar na een jarenlange breuk. Ze gaan samen uit eten en halen herinneringen op aan vervlogen tijden. In hun stamkroeg van vroeger, waar ze halt houden voor een afzakkertje, ontmoeten ze twee oude bekenden, die hen verder terug brengen in het verleden. Wat zijn de bedoelingen van Doriander en Jowanne?
Ik heb mezelf en mijn lezers beloofd eerlijk te zijn, en daarom heeft het zolang geduurd voor deze recensie er kwam. Ik heb dit boek helemaal niet graag gelezen, heb mij er eerlijk gezegd zelfs doorheen geworsteld. Tot grote hilariteit van mijn huisgenoten, die mij voortdurend hoorden zuchten. De taal is heel verheven, verre van spreektaal. Misschien is dit door de auteur bewust zo gekozen, maar ik kan me echt niet voorstellen dat twee oude bekenden een hele avond op die manier met elkaar zouden praten. Het zal wel te maken hebben met de voortdurende verwijzingen naar films uit de jaren ’50 en het doet inderdaad wel aan alsof je naar zo’n film aan het kijken bent, maar voor het leesplezier is dit niet echt bevorderlijk. Ook het voortdurende, inconsequent verspringen tussen tegenwoordige en verleden tijd wekte mijn irritatie op (vandaar al die zuchten).
Ook qua inhoud was ik ontgoocheld. Het kwam mij over alsof de auteur een filosofische verhandeling wou schrijven en die verpakt heeft in een novelle. Tot in den treure worden citaten uit oude liedjes en films aangehaald en wordt opgeschept met de kennis over deze of gene filosoof. Niet voor mij dus. Bovendien is enige structuur ver zoek. Telkens als het eventjes interessant lijkt te worden, keer D’Oliveira nog eens terug op onderwerpen die hij al tot in de treure aangesneden heeft.
Misschien is er wel een markt voor dit soort boeken. Er zijn ongetwijfeld mensen die zich in allerlei filosofische onderwerpen willen verdiepen en er graag een boom over opzetten. Misschien ben ik niet ruimdenkend genoeg, maar aan mij was Nachtengeltjes en driehoekjes helaas niet besteed.
Nachtengeltjes en driehoekjes | Dorian D’Oliveira | Uitgeverij Aspekt (2018) | 159 pg. | Ill. Itsme Marks
Met dank aan de auteur voor het recensie-exemplaar.
boek&babbel 