Mijn eerste blogtour: Persona – Soraya Vink

Nu dit blog bijna een jaar loopt, komen er af en toe vragen van uitgevers en auteurs binnen. Zo werd mij ook al een paar keer gevraagd deel te nemen aan een blogtour. Alleen… ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik me daarbij moest voorstellen.

Wat is een blogtour?

Het enige wat ik wel wist, was dat een blogtour bedoeld is om een boek via social media extra in de picture te zetten. Elisa, stagiaire bij HarperCollins Holland legde mij haarfijn uit hoe dat precies in zijn werk gaat. Bij HarperCollins doen ze dit als volgt: een week aan een stuk zet elke dag een ander blog het boek in de kijker. Liefst gebeurt dit telkens vanuit een andere invalshoek. Het is dus niet, zoals ik in eerste instantie dacht, een aaneenschakeling van alleen maar een heleboel recensies over hetzelfde boek. Daar kon ik me wel in vinden. Ik besloot op zoek te gaan naar de vrouw achter het boek: Soraya Vink.

Mijn redacteur

Eigenlijk durf ik wel te zeggen dat ik de publicatie van Persona al volg van het moment dat die aangekondigd werd door Soraya. Als Hebban recensent volg ik het doen en laten van mijn redacteurs op Facebook en andere social media. Zo leerde ik al heel wat bij over Soraya Vink: ze zat als kleine meid al in een Porsche van de politie, met haar vader achter het stuur. Het speuren werd haar dus bijna met de paplepel ingegeven. Bovendien zit ze zelf dagelijks met haar neus in de spannende boeken. Bij lezerscommunity Hebban.nl specialiseert ze zich vooral in thrillers en true crime. Het bracht haar vorig jaar zelfs tot in de jury van de Gouden Strop.

Pitbull

Wat opvalt als je Soraya volgt, is dat ze zich helemaal vastbijt in dat waar ze mee bezig is. Of het nu gaat over het schrijven van een boek, het uitvoeren van haar job, het najagen van haar dromen of het promoten van haar boek. Om te weten hoe het voelt om een wapen af te vuren, ging ze de proef op de som nemen op de schietbaan. Dit beviel haar zó goed, dat ze al drie jaar lid is van een schietclub. Haar fascinatie voor de Spaanse literatuur vertaalt zich niet alleen in haar vele reizen naar Spanje, maar bijvoorbeeld ook in haar bewondering voor Carlos Ruiz Zafón, de auteur van onder andere het vierluik Het Kerkhof der Vergeten Boeken. Als redacteur bij Hebban interviewde ze al heel wat auteurs en haar overzichtsartikelen worden altijd gretig gelezen. Zelf moet ik toegeven dat ze mijn recensies bij Hebban altijd net dat tikkeltje meer geeft. Als ik mijn geredigeerde tekst lees, merk ik keer op keer dat ze net die zinnen heeft aangepast waarover ik zelf niet helemaal gelukkig was.

Persona: het verhaal

Dat brengt ons bij Soraya als debuutauteur. In Persona vermengt ze haar interesses tot een spannend verhaal. De spanning zit er bij de eerste pagina al meteen goed in. We zijn getuige van een koelbloedige moord. “Deze daad is desastreus voor haar integriteit en zet ook een streep door haar identiteit.” Algauw wordt duidelijk wat met die zin bedoeld wordt. Rechercheur Elvira Selas heeft een undercoverklus verknald en keert nu terug naar de Nederlandse politie. Op de afdeling Zware Criminaliteit moet ze een dubbele moord zien op te lossen. Ondertussen kan ze haar alter ego, Alba Grandes, niet helemaal loslaten. Door terug te keren naar de onderwereld, hoopt ze haar broer terug te vinden en weg te halen bij het drugskartel waarin ze zelf infiltreerde. In een aantal cursief gedrukte hoofdstukken krijgen we ook even een blik in de gedachten van de moordenaar. Als lezer is het geen probleem de draad van die vele verhalen te volgen.

In het begin van het boek ben je heel nieuwsgierig wat Elvira Selas als Alba Grande allemaal beleefd heeft en wat geleid heeft tot de moord die ze in het begin van het boek pleegde. Tot op ongeveer een vierde van het einde is dit ook het verhaal dat domineert. Plotseling lijkt het dan alsof de moorden in Nederland dringend opgelost moeten worden en dat wringt toch een beetje. De ontknoping komt voor mij een beetje geforceerd over.

Helen Grace

Ik kon er niet onderuit dat rechercheur Elvira mij heel hard deed denken aan Helen Grace, het hoofdpersonage in de boeken van bestsellerauteur M.J. Arlidge. Een harde tante die het liefst alleen werkt, die niet goed weet hoe ze met collega’s moet omgaan, maar die vooral bang is andere mensen mee te sleuren in haar eigen ondergang. Die karaktertekening van Elvira Selas vind ik meteen ook een van de sterke punten van Persona. Of ik van de andere personages hetzelfde kan zeggen? Daar ben ik nog niet helemaal uit. De focus ligt toch vooral op Elvira.

Het verdict

Al bij al is Persona een sterk debuut. De plot zit goed in elkaar, het hoofdpersonage is goed uitgetekend en je kan je afvragen of we nog meer van Elvira te horen zullen krijgen. Soraya zegt zelf eerst voluit van haar debuut te willen genieten. Dat ze heel terecht gaan doen. Ondertussen wachten wij vol ongeduld tot ‘boek # 2’ zich vult. Voor mij is Soraya Vink als auteur een sterke debutant, met groeipotentieel.