De schaduw van mijn moeder – Nikola Scott

Ik heb even getwijfeld toen Harper Collins voorstelde om De schaduw van mijn moeder te recenseren. Ik wou geen wonden openrijten die eigenlijk nog niet geheeld zijn en ik heb sowieso een bloedhekel aan het romantiseren van de dood. Het mysterie rond de jeugd van de moeder in kwestie heeft me uiteindelijk over de streep getrokken.

Het verhaal

Precies op de dag dat Addies moeder een jaar gestorven is, verschijnt er een vrouw aan de deur die beweert haar tweelingzus te zijn. Addie weet niet wat ze hiervan moet denken. Haar relatie met haar moeder liep niet over rozen, maar dit nieuws zet haar wereld wel helemaal op zijn kop. Is Phoebe wel wie ze beweert te zijn? Was Addies leven tot hier toe één grote leugen? Totaal overdonderd probeert ze dit nieuws te verwerken en samen met Phoebe zoekt ze uit wat er precies gebeurd is.

Twee verhaallijnen

Nikola Scott kiest ervoor niet alleen het verhaal van Addie te vertellen, maar de lezer ook een inkijk te geven in wat er jaren geleden gebeurd is. Dat doet ze aan de hand van dagboekfragmenten van de jonge Elizabeth. De twee verhalen lopen gestroomlijnd in elkaar over, waardoor je als lezer wel iéts meer weet dan Addie en Phoebe, maar ook met evenveel vragen blijft zitten. Hoe het precies zit, kom je eigenlijk pas op hetzelfde moment te weten. De dagboekfragmenten geven een mooi beeld van de waarden en normen die vlak na de Tweede Wereldoorlog nog in veel gezinnen golden. Ook al lijkt het een tijd van feestjes en bevrijding, in veel gezinnen bleef het idee van ‘moeder aan de haard’ nog lang nazinderen. Er wordt dan ook een mooi contrast getekend tussen de oerouderwetse vader van Elizabeth en het ‘losbandige’ leven waar ze bij de familie Shaw, op Hartland, even van proeft.

Niet zomaar een romannetje

De schaduw van mijn moeder is niet zomaar een romannetje. Er worden heel wat thema’s aangesneden. Addie ligt met zichzelf overhoop en heeft haar hele leven al het gevoel dat ze niet aan de verwachtingen van haar moeder kan voldoen. Daar blijft ze na de dood van haar moeder mee worstelen. De ontdekkingen die ze doet, sporen haar echter aan om dieper na te denken over haar eigen motieven en die van haar ouders.

Het verhaal van Elizabeth is geen vrolijk verhaal. Ze verliest op zeventienjarige leeftijd haar moeder, kan even proeven van een vrij en zorgeloos leven op Hartland om dan terug te keren naar de kille en strenge opvoeding van haar vader, wordt ongewenst zwanger en krijgt meer op haar brood dan je iemand in een heel mensenleven toewenst. Nikola Scott weet in al deze omstandigheden de juiste sfeer op te roepen.

Verdict

Ik lees niet zo vaak een roman. Noem het vooroordelen, maar ik ben altijd bang dat er niet genoeg diepgang in zal zitten. Was ik dan even heel aangenaam verrast met De schaduw van mijn moeder. Ik heb dit boek heel graag gelezen. Het verhaal van Elizabeth wist me te boeien door de historische achtergrond en de prachtige sfeerschepping. Dat van Addie was dan weer heel herkenbaar. Als ik heel eerlijk mag zijn, vond ik de personages uit 1958 net iets beter getekend dan de ‘hedendaagse’. Venetia, de zus van Addie, komt nogal karikaturaal over en ook Phoebe en Addie lijken elk een eigen karakter te moeten vertegenwoordigen. Toch lukt het om ze allemaal sympathiek te vinden. Aan inlevingsvermogen geen gebrek.

Volgens het achterplat woont Nikola Scott “met haar man en twee kinderen in Frankfurt, waar ze werkt aan haar tweede roman.” Ik weet nu al dat ik die zeker zal lezen.

De schaduw van mijn moeder | Nikola Scott | uitgeverij Harper Collins (2018) | 478 pagina’s | vertaald uit het Engels door Karin Schuitemaker

Met dank aan HarperCollins voor het recensie-exemplaar.