25 januari, hoogdag van de poëzie. Op Gedichtendag zetten boekhandelaars, bibliotheken, cultuurcentra en scholen poëzie in de bloemetjes. In De Letterbeek, de bibliotheek van Poperinge, nodigden ze daarvoor Kristien Hemmerechts uit.
Ruim twintig jaar geleden, op 22 mei 1997, overleed de dichter Herman de Coninck in Lissabon. Zijn weduwe, Kristien Hemmerechts, eerde hem een jaar later met het boek Taal zonder mij. Daarin probeerde ze via zijn gedichten en correspondentie een beeld te schetsen van wie Herman de Coninck was. Momenteel toert ze door Vlaanderen met hoboïst Bram Nolf en een strijkkwintet om de poëzie van Herman de Coninck tot leven te brengen in woord en muziek. Herman de Coninck noemde de hobo immers zelf ‘de zwerver onder de instrumenten’.
Op het podium zeven mensen: Bram Nolf, hoboïst, die de avond inleidt en kort schetst hoe het tot deze samenwerking gekomen is. Daarnaast Kristien Hemmerechts en rond hen vijf strijkers. Kristien Hemmerechts steekt van wal met een komische brief. Ze leest namelijk niet alleen voor uit de bundel Met een klank van hobo, maar wisselt dit af met brieven uit het enorme archief dat Herman de Coninck naliet. De brieven zijn grappig, spitsvondig en tonen misschien nog meer dan de gedichten dat Herman de Coninck werkelijk een woordkunstenaar was.
Algauw valt op dat de gedichten niet willekeurig gelezen worden. De stukjes omvatten als het ware telkens een ander gevoel: vrolijkheid, eigendunk, tederheid, melancholie… De muziek die na elk stuk gespeeld wordt, past er wonderwel bij. Ik ben helemaal geen muziekkenner, kan nog geen do van een si onderscheiden en wist voor vanavond eigenlijk niet hoe een hobo klonk. Maar zelfs ik, als leek, voel meteen dat elk stuk muziek hier op zijn plaats is. Ze verwoordt als het ware wat Kristien Hemmerechts net gelezen heeft en Herman de Coninck geschreven heeft.
Ik was al fan van Kristien Hemmerechts toen ik nog studeerde. Vond het huwelijk Hemmerechts – De Coninck het ideale literaire huwelijk. Ik hou van de schrijfstijl van Kristien Hemmerechts, maar ook van haar stem. Ze had eigenlijk niet beter bij de gedichten kunnen passen. De manier waarop Hemmerechts de gedichten voordroeg en de brieven las, was heel doorleefd. Ik had het op die manier niet gekund. Ze gaven nog een extra meerwaarde aan de poëzie.
De kleine groep voor wie gespeeld werd, de sfeer van de boeken om je heen, de belichting en de thematiek op zich zorgden ervoor dat dit een intiem gebeuren was. Ik heb er alleszins enorm van genoten.
En omdat ik het écht niet kan laten: een gedicht uit Met een klank van hobo:
TWEE Destijds in kinderspelletjes kon je, bv. als je veter was losgeraakt, gewoon ‘twee’ zeggen, en dan stond je even buitenspel, niemand mocht je dan nog aantikken.
Voor jou had dat moeten blijven gelden. Dat je ‘twee’ zei, ‘ik ben even mijn man kwijt’, en dat die laatste tien jaar dan niet hoefden mee te tellen. Of dat je, in plaats van te sterven, gewoon verstoppertje speelde en dat we je nog steeds niet hadden gevonden
boek&babbel 