Het zat er natuurlijk aan te komen. Van Hebban kreeg ik een recensieboek toegestuurd dat bijna gelijktijdig van de uitgeverij in mijn bus viel. Normaal gezien hou ik mijn blog en de Hebban’klussen’ strikt gescheiden, maar voor deze ene keer zal ik een uitzondering maken. Wil je een geredigeerde versie lezen, dan kan ik je deze ten sterkste aanbevelen. De oorspronkelijke recensie van Vuurland van Pascal Engman lees je hier.
De Scandinavische thriller doet het de laatste jaren goed in de Lage Landen. Camilla Läckberg, Yrsa Sigurdardottir en Jussi Adler-Olsen zijn lang niet meer de enige sterren aan het noordelijke firmament. Elke maand komt er wel een nieuwe thrillerserie bij. Na zijn debuut Patriotten komt de Zweed Pascal Engman met een trilogie. Vuurland is het eerste deel met inspecteur Vanessa Frank in de hoofdrol.
Het boek heeft voor elk wat wils: een onconventionele politie-inspecteur (die – wat dacht u – momenteel geschorst is), twee kleine boeven die graag met de grote jongens mee willen spelen en een Zuid-Amerikaanse grootgrondbezitter met een illegale orgaanhandel. Nee, geen spoilers in deze recensie, want dit wordt de lezer in de eerste hoofdstukken allemaal voor de voeten gegooid.
De tweeënveertigjarige inspecteur Vanessa Frank is tijdelijk op non-actief gezet omdat ze betrapt werd bij het rijden onder invloed. Om de tijd te doden, doet ze vrijwilligerswerk in een opvanghuis voor alleenstaande minderjarige vluchtelingenmeisjes. Ze neemt er de tiener Natasja onder haar hoede.
Nicolas en Ivan zijn twee kleine criminelen die een manier gevonden hebben om snel geld te verdienen. Nicolas, die eigenlijk een peperkoeken hart heeft, doet dit om met zijn autistische zus een nieuw leven op te bouwen. Ivan hoopt bij de plaatselijke maffia in de kijker te lopen en daar carrière te maken. Daarvoor schuwt hij geen enkel middel, zelfs geen verraad en moord.
Tot slot verhuist het verhaal ook naar Chili. In de voormalige politieke gevangenis Colonia Rhein (een korte geschiedenis van die onheilsplek krijg je bij wijze van voorwoord) zwaait don Carlos de scepter. Hij staat onder andere aan het hoofd van een privékliniek die rijke patiënten snel aan een nieuw orgaan helpt. Als de stroom ‘donoren’ uit ontwikkelingslanden bemoeilijkt wordt, besluit hij nieuwe gronden te exploiteren.
De drie verhaallijnen roepen al van in het begin dat ze zullen samenkomen. Om te voorspellen hoe dat precies zal gebeuren, hoef je als lezer echt geen groot licht te zijn. Van in het begin is de plot behoorlijk voorspelbaar. Alleen de ontknoping zorgt nog voor enkele verrassingen.
Het boek is heel flitsend opgebouwd. In korte hoofdstukken wisselen de verhaallijnen elkaar voortdurend af. Je zou verwachten dat dit voor enige vaart zorgt, maar dat is helaas niet zo. Engman heeft heel veel tijd nodig om zijn personages te schetsen. Onnodige uitweidingen over hun achtergrond, hun gedachten en gevoelens remmen het verhaal enorm af. De eerste helft van het verhaal leest niet als een thriller. Het kabbelt maar een beetje voort en hoewel de auteur heel hard zijn best doet om levende personages neer te zetten, bereikt hij eerder het omgekeerde effect. Je voelt ze niet, je leest ze alleen maar. Bovendien zijn ze behoorlijk cliché geschetst.
Als voormalig journalist voor de vooraanstaande Zweedse avondkrant Expressen heeft Pascal Engman zijn lezer willen meenemen in een verhaal van corruptie, verraad en maffiose praktijken. De vluchtelingenproblematiek en daarbij horende onverdraagzaamheid in de Zweedse maatschappij, die ook in zijn debuut een belangrijk thema vormden, liggen hem duidelijk nauw aan het hart. Ook de wantoestanden in de voormalige Colonia Dignidad laten hem niet onberoerd. Dat hij zich graag wil profileren als auteur van socio-politieke thrillers ligt er echter iets te dik op. Jammer, want het verhaal heeft veel potentieel om er een keiharde actiethriller van te maken. Helaas moet de lezer té veel geduld hebben eer het zo ver komt.
Vuurland | Pascal Engman | Uitg. Volt (2020) | 428 pg. | Vert. uit het Zweeds door Ydelet Westra
Bekijk het boek op bol.comMet dank aan uitgeverij Volt en Hebban.nl voor het recensie-exemplaar.
boek&babbel 
Ik heb em nu bijna uit en het is het eerste scandinavische boek, dat ik WEL lees. Deze schrijfstijl bevalt mij nl heel goed. Niet zo afstandig. Maar oke, ieder zijn eigen smaak gelukkig.
LikeLike
Zo is het. Als je houdt van niet afstandelijk, dan zou ik je zeker aanraden ook enkele andere Scandinavische auteurs te proberen. Oktober van Søren Sveistrup en de boeken van Yrsa Sigurdardottir vind ik bijvoorbeeld wél heel goed. Voor mij was dit de eerste Scandinaviërs die tegenviel.
LikeLike