Met Frieda Klein schreef schrijversduo Nicci French een reeks die we misschien niet van hen gewoon zijn. Het feit dat ze een reeks schreven was op zich al ongewoon. Ik heb, in tegenstelling tot veel andere ‘fans’ wel van die reeks genoten. Hoe meer ik las, hoe meer ik door Frieda geïntrigeerd geraakte.
Dat is precies wat Nicci French doet: stevige personages neerzetten die meteen onder je huid kruipen. Geen ver-van-mijn-bed seriemoordenaar die overal bloederige taferelen achterlaat, maar mensen zoals jij en ik, die door één verkeerde beslissing in de problemen geraken. In Huis vol leugens is Neve dat personage. Ze leidt ogenschijnlijk een perfect leven: een goed huwelijk, mooie job en een grote vriendenkring. Ze wordt door iedereen op handen gedragen. De enige zwarte wolk in haar leven lijkt zorgenkindje Mabel, die het gezin in het verleden blijkbaar al wat kopzorgen bezorgd heeft. Schijn bedriegt echter, want Neve heeft al maanden een affaire met haar baas. Als ze op een ochtend een berichtje krijgt naar zijn flat te komen, treft ze hem daar dood aan, met het moordwapen naast zich. In een reflex begint ze alles op te ruimen. Ze wil niet dat iemand achter de affaire komt. Later pas beseft ze dat ze verstrikt dreigt te geraken in haar eigen leugens.
Zoals gezegd moet de spanning ook nu weer niet komen van wilde achtervolgingen of kamers vol bloed en hersenen aan de muur. De kracht zit hem net in het feit dat alles wat Neve denkt en voelt zo herkenbaar is. Het begint al met de openingsscène: een doodgewone ochtend waarop Neve doet wat ze dag in dag uit doet: haar gezin en huishouden in goede banen leiden. Je herkent de sleur van elke dag, de handelingen op de automatische piloot. Ze zou haast zelf een zucht van verlichting slaken dat die sleur eventjes doorbroken wordt. Ook later, als Neve met moeite nog het hoofd koel kan houden, voel je als het ware haar wanhoop en frustratie.
Het is lang geleden dat ik een standalone van Nicci French las, maar ik herkende hun handtekening wel uit de boeken met Frieda Klein. Zo wordt de weg die Neve fietst ook nu weer uitvoerig beschreven. Ik kan me voorstellen dat Londenaars haar bijna letterlijk konden volgen. Ook het feit dat, of ze daar nu zin in had of niet, haar huis telkens opnieuw vol mensen zat, was iets wat ook Frieda meer overkwam dan haar lief was. Op zulke momenten zou je bijna zelf willen roepen dat iedereen nu eindelijk maar eens moet ophoepelen. Typisch ook voor Nicci French is dat de eenvoudige taal ervoor zorgt dat het boek ook nu weer leest als een trein. Het enige wat voor mij een beetje vertraging opwekte, waren de bovengenoemde wegbeschrijvingen.
Ondanks het feit dat ook deze thriller psychologisch weer heel knap in elkaar zit, vond ik dit toch niet een van hun betere boeken. Sluipt er gewenning (van mijn kant) binnen? Ik weet het niet. Soms durfde ik me wel eens te ergeren aan het feit dat Neve bijna als een heilige behandeld werd. Ook de manier waarop de weduwe van het slachtoffer in beeld gebracht werd, kwam mij een beetje vreemd over. De ontknoping vond ik dan wel weer knap in mekaar steken. Een beetje gemengde gevoelens dus bij deze. Zeker helemaal geen slecht boek, maar niet het beste wat ik al van Nicci French gelezen heb. Maar ach, smaken verschillen.
Huis vol leugens | Nicci French | Uit. Ambo/Anthos (2019) | 396 pg. | Vert. uit het Engels door Linda Broeder en Bert Meelker
Met dank aan Ambo/Anthos voor het recensie-exemplaar.
boek&babbel 
Plaats een reactie