De woorden kaatsen door mijn hoofd – moord, zelfmoord, moord, zelfmoord – als een tennisbal die over een net heen en weer vliegt. En elke keer dat ik denk dat ik eruit ben, slaat iemand de bal met een backhand terug, waardoor mijn gedachten, en daarmee mijn gezond verstand, terugkaatsen.
Weet u wat ik denk dat er is gebeurd? Ik denk dat uw man te hard reed en de bocht te snel heeft genomen… Gecondoleerd met uw verlies.
Een recensent is al eens geneigd om met een cliché te zeggen: de auteur zet je voortdurend op het verkeerde been. Wel, dat is nu eens heel erg van toepassing op Laatste leugen van Mary Kubica.
Clara is net bevallen van een zoontje als haar man Nick verongelukt. Hij mist een scherpe bocht en knalt tegen een boom. Conclusie van de politie: hij reed te hard. Hun dochter, die bij hem in de auto zat, blijft gelukkig ongedeerd. Of niet? Sinds het ongeval heeft ze nachtmerries over ‘de slechte man’ en telkens als ze een zwarte auto ziet, krijgt ze een paniekaanval. Clara geraakt er dan ook meer en meer van overtuigd dat haar man niet zomaar verongelukt is, maar vermoord werd door een man in een zwarte auto. Door te graven, komt ze dingen over Nick te weten die haar weer op een ander spoor zetten. Had hij een affaire? Gebruikte hij drugs? Pleegde hij zelfmoord?
Als lezer krijg je afwisselend het verhaal van Clara en dat van Nick (voorheen) te lezen. Je zou dus denken dat je sneller dan Clara doorkrijgt wat er precies gebeurd is. Niet dus. Net door dit perspectief kom je zelf met nog meer vragen te zitten en ga je net als Clara twijfelen aan de ware toedracht van het verhaal.
Verwacht van Laatste leugen geen thriller die het moet hebben van wilde achtervolgingen, dreigementen en keiharde actie. De spanning zit hem vooral in de personages zelf. Clara is op. Ze heeft net een zware bevalling achter de rug en komt alleen te staan met een baby van nog geen maand oud en een kleuter van vier met een eigen willetje. De slapeloze nachten stapelen zich op. Ze moet de dood van haar man een plaats weten te geven, maar maakt zich ook nog eens zorgen over haar dementerende moeder, haar eigen financiële toestand en die van haar ouders. Ook Nick had voor zijn dood meerdere katten te geselen.
Het verhaal van Nick is beklemmend, aannemelijk en je kan alleen maar hopen dat het jou niet zal overkomen. Ook de reacties van Clara zijn begrijpelijk. Als lezer ga je in het begin misschien nog meewarig denken Ocharme, ze is alle fasen van de rouw aan het doorlopen. Naargelang het verhaal vordert, ga je je echter afvragen of ze misschien toch gelijk heeft. Zoals ik in mijn inleiding al zei: net als bij Clara ga je zelf voortdurend door een andere bril kijken: was het zelfmoord? Of toch moord? Toch weer zelfmoord? Heeft die of die er iets mee te maken…?
Een heel geslaagde psychologische thriller dus.
Laatste leugen | Mary Kubica | uitg. HarperCollins (2018) | 302 pg. (e-boek) | vert. uit het Engels door Karin Pijl
boek&babbel 
Een gedachte over “Laatste leugen – Mary Kubica”