Wie zint op wraak – Bo Svenström

De laatste tijd lijkt mijn voorkeur steeds vaker uit te gaan naar Scandinavische thrillers. Na de Noorse Samuel Bjørk, de Zweedse Lina Bengtsdotter (De vrouw die terug moest) en de Deense Søren Sveistrup (die mij met Oktober van mijn sokken blies), was met Wie zint op wraak van Bo Svenström Zweden weer aan de beurt.

Het verhaal

In een schuur in de buurt van Stockholm doet een boer een lugubere ontdekking. Een zwaar mishandelde man hangt meer dood dan levend aan de muur genageld. Aangezien het slachtoffer een zware crimineel is, wordt al snel gedacht aan een afrekening binnen het misdaadmilieu. Carl Edson, een uitgebluste rechercheur, krijgt een team en een rommelkamer tot zijn beschikking om de zaak op te lossen. Samen met de ‘boerse’ Simon Jern en de pientere Jodie Söderberg duikt hij in de zaak. Ook journaliste Alexandra Bengtsson volgt de zaak op de voet. Zij is er steeds als de kippen bij als er nieuwe ontwikkelingen zijn.  En die zijn er bij de vleet.

Opbouw

Het boek bestaat uit drie delen. In het eerste deel volgen we de moeizame speurtocht van de politie. Het tempo waarin de lijken gevonden worden, is bijna niet meer bij te houden. De ene misdaad nog gruwelijker dan de ander. Eén ding is zeker: Wie zint op wraak is geen boek voor gevoelige zielen. De martelingen die de slachtoffers moeten ondergaan, worden in geuren en kleuren verteld. De misdaden die de slachtoffers zelf begaan hebben, worden al even plastisch omschreven.  Tussendoor kan je meelezen wat er zich in het hoofd van de dader allemaal afspeelt.

In het tweede deel verandert het perspectief plotseling. We volgen niet langer de politie, maar de dader zelf. Niet het moorden op zich vormt nu de kern van het verhaal, maar wel het verleden, de gedachten en motieven van de dader. Terwijl die zichzelf steeds verder in nesten werkt, beleef je mee dat het ook psychisch in een sneltreinvaart bergafwaarts gaat. Voor één keer vond ik dit geen positieve wending in het verhaal. De dynamiek verandert te veel. De psychologische uitwerking van de dader is een sterk staaltje vakmanschap. Alleen past het niet in het geheel van het verhaal. Waar deze stukjes in het eerste deel tussen de andere hoofdstukken in staan, vormen ze echt een meerwaarde. Eens alleen de dader nog aan het woord is, gaat de vaart uit het verhaal.

De ontknoping

Nee, die ga ik niet verklappen. Wat ik wel kan zeggen, is dat ze, voor mij althans, de geloofwaardigheid nogal te boven gaat. En daar knap je dus van af. Het perspectief is opnieuw dat van de politie. De manier waarop alles uiteindelijk afloopt, doet je toch even de wenkbrauwen fronsen.

Eindoordeel

Al bij al vond ik Wie zint op wraak geen slechte thriller. Ik heb echt wel doorgelezen tot 1 uur ’s nachts. Alleen waren er enkele dingen die wrongen. Volgens mij waren er zelfs zaken die niet helemaal klopten in de plot (maar die ga ik hier ook niet verklappen). Zoals ik al zei werkte het wisselende perspectief halverwege het verhaal voor mij niet. Toch denk ik dat Bo Svenström potentieel heeft om zich te meten met de groten. Alleen was dit boek voor mij nog maar een vingeroefening.

Wie zint op wraak | Bo Svenström | Uitg. HarperCollins (2018) | 478 pg. | vert. uit het Zweeds door Edith Sybesma

Met dank aan HarperCollins voor het recensie-exemplaar.