boek&babbel

Het is niet mijn gewoonte, maar dit keer zag ik de film voor ik het boek gelezen had. Dat is op zich al een wonder, want in 2015 sleepte het boek de prijs van de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen in de wacht en die boeken heb ik tegen dan meestal wel gelezen. Dit keer dus niet. Terwijl papa en de helft van de kroost de lachspieren gingen trainen bij FC De Kampioenen, nestelde ik mij met mijn oudste dochter voor het scherm van Wonder.

Het verhaal

August (Auggie) Pullman is geboren met een misvormd gezicht. De dokters gaven hem weinig kans op overleven. In de eerste tien jaar van zijn leven onderging hij de ene operatie na de andere. Daarom, en omdat zijn ouders hem tegen de wereld wilden beschermen, kreeg hij thuisonderwijs.

We leren Auggie kennen als hij tien is. Zijn ouders vinden dat het misschien tijd voor hem wordt om naar een gewone school te gaan. In Amerika start de middenschool op je tiende en dit is dus voor iedereen een nieuwe start. Er is enige overredingskracht nodig, maar uiteindelijk zet Auggie toch zijn eerste stappen in een gewone klas.  Dat loopt oorspronkelijk niet van een leien dakje. Niet iedereen is even vriendelijk en hij wordt nogal aangestaard. Gelukkig kan hij op enkele vrienden rekenen en vindt hij stapje voor stapje zijn plekje in ‘de echte wereld’.

De film

De film (geregisseerd door Stephen Chbosky) mag rekenen op een prima cast. Julia Roberts kruipt overtuigend in de huid van de mama van August. Het heeft misschien met haar naam en faam te maken dat mama in de film een grotere rol toebedeeld krijgt dan in het boek. Owen Wilson bewijst dat hij niet altijd de grapjas van dienst hoeft te zijn. Hoewel hij op zijn specifieke manier wel humor in de film brengt. Dat doet de jonge Jacob Tremblay trouwens ook. Hij weet op een innemende manier Auggie Pullman neer te zetten: een jongen die aan de ene kant heel onzeker is over hoe mensen over hem denken en op hem reageren, maar aan de andere kant eigenlijk een heel gewone jongen. Ook de andere jonge acteurs zetten mooie prestaties neer.

Wat mij aan de film opviel, was dat het een typische Hollywoodfilm is. Gevoelens worden uitvergroot en er mag af en toe wel eens een traan vloeien. Ik hoopte dan ook in het boek iets meer diepgang te vinden.

Het boek

Het is leuk om te zien dat de vormgeving van het boek ook in de film doorgetrokken werd. Zo heb je verschillende hoofdstukken die vanuit verschillende perspectieven het verhaal vertellen. Dat was ook zo in de film. In het boek werd dit gegeven meer uitgewerkt.. Je kan nu eenmaal niet alles verfilmen. Dat wisselende perspectief gaf de personages meer diepte. Leuk was vooral dat alleen de jongeren een stem kregen in het boek.

Zoals in elke boekverfilming, werd ook hier een klein beetje aan de inhoud gesleuteld. Het is niet zo dat er een grote kloof was. Het opvallendste gegeven was wel dat de astronautenhelm in het boek een minder prominente rol kreeg.

Het verdict

De diepgang die ik in het boek hoopte te vinden, zat er wel in, maar nu ook weer niet zo dat het een literair hoogstandje was. Dat heeft niet zozeer met de taal te maken, want er staan wel mooie beelden in het verhaal, maar eerder met hoe het hele verhaal uitgewerkt is. Het voelt soms te ‘feelgood’ aan. Er moet een boodschap achter zitten en iedereen moet van Auggie houden. Dat ligt er voor mij net iets te dik op.  Het is ook moeilijk een doelgroep vast te plakken. Ik denk dat kinderen van tien het boek al wel kunnen snappen. Vanaf twaalf zou het voor iedereen goed te lezen moeten zijn.

Ik verkies uiteindelijk toch het boek boven de film. Met een extra pluspunt voor ‘Browns principes’ waarmee het boek afsluit.